Sinds een paar maanden staat Nederland op zijn kop door het nieuwe normaal: handen wassen, drukte vermijden en afstand houden. Toch merkte ik al snel dat het nieuwe normaal voor mij helemaal niet zo nieuw is. Oké, wat langer en uitgebreider handen wassen, dat was nieuw. Maar ‘vermijd drukte’, het nieuwe mantra van Mark Rutte, was dat niet heimelijk altijd al mijn levensmotto? Al mijn hele volwassen leven vermijd ik drukke plekken. Concerten, bioscoopzalen, festivals; je zult mij er niet snel tegenkomen. Sinds ik een paar jaar geleden ontdekte dat je in de schouwburg op het balkon hele ruime plaatsen hebt, koop ik nooit meer een kaartje voor de stalles. Op vakantie ga ik steevast in het uiterste voor- en naseizoen. Naar de Efteling uitsluitend op een regenachtige dinsdag in oktober. Ik reis zoveel mogelijk buiten de spits in het ov, bij voorkeur op een zitplaats met niemand naast me. Van twintig minuten in een drukke tram kan ik letterlijk onwel worden. Ik hou van ruim opgezette restaurants en kies dan bij voorkeur een tafel in een hoek. Winkelen deed ik - voor online shopping haar intrede deed - alleen op maandag en dinsdag. En dat ik geen fan ben van kantoortuinen, zal inmiddels ook geen verrassing meer zijn. Ik dacht hier nooit zo over na want voor mij was dit normaal. Even was iedereen zoals ik. Ik had ook nooit over een specifieke maatstaf nagedacht, maar toen de anderhalvemeter-regel werd afgekondigd, vond ik dat eigenlijk best een prettige afstand. Niet altijd, overal en bij iedereen natuurlijk, maar over het algemeen toch wel. Dus het nieuwe normaal voelde voor mij eigenlijk al best vertrouwd. En opeens deed iedereen het. Even was iedereen zoals ik.
Dat duurde natuurlijk niet lang. Met enige verwondering volgde ik hoe ingewikkeld - en in veel sectoren bovendien onrendabel - die anderhalve meter in de praktijk eigenlijk bleek te zijn. En hoeveel weerstand het opwekte. Ik ging me afvragen hoeveel ruimte er eigenlijk per mens beschikbaar is in de samenleving. Drukte vermijden en anderhalve meter afstand houden; dat houd ik nog best een tijdje vol. En totdat er een vaccin beschikbaar is, lijkt het me ook een goed idee. Ondertussen groeit om mij heen het verzet tegen deze regels en terwijl in delen van de wereld de besmettingen nog steeds toenemen, zijn er steeds meer mensen die alle maatregelen alweer geheel overboord zouden willen gooien. En zo voel ik me toch weer een buitenbeentje.
0 Comments
Leave a Reply. |
Beluister enkele van mijn blogs ook als audioblog op mijn podcast.
|