een vrouw verdient in Nederland gemiddeld
14% minder per uur dan een man ziehier de loonkloof die weliswaar kleiner wordt maar in het huidige tempo pas in 2050 is gedicht terwijl ik even overweeg of men een kloof beter dicht of overbrugt denk ik hoe dan ook kan ik dat vlugger toondoof poonstoof troonsloof kroonroof
0 Comments
In het oog van de storm volg ik vanuit mijn coronabubbel de roep om versoepelingen vanuit de samenleving. En het antwoord daarop tijdens de laatste persconferentie. En ik denk: Kom op mensen, we houden het toch gewoon nog wel even vol?
ik wilde niet schrikken maar schrok toch even van jou zonder haar zo kaal maar liever jij even zonder haar dan ik voor altijd zonder jou dat is pas kaal Dit gedicht schreef ik voor Sooth, een crème voor mensen met een extreem droge huid door chemotherapie. Vandaag, op Wereldkankerdag, publiceer ik het voor het eerst op mijn blog. Voor alle mensen die met deze ziekte te maken kregen en degenen die naast hen staan. Dit gedicht is ook verkrijgbaar op een ansichtkaart in de webshop van Sooth.
If only people would get notifications on their phones every time I thought of them. I would be so much better at maintaining social contacts.
(If you're wondering if this is about you, it probably is...) ik slingerde het oude jaar
uit vertraagde, kwam tot stilstand in het keerpunt, natuurwetten tergend blijf ik daar zolang het lukt nog heel even hangen Ben jij het nieuwe jaar al voluit ingeslingerd? Of blijf je ook nog even hangen in het keerpunt? Wanneer en waarheen je ook slingert, ik wens je een heel mooi en gezond 2021 To free up space on my computer, I had to delete some old videos of myself. I was watching them to see which ones could be deleted and I couldn't help noticing how nice my hair looked. Remeniscing a time when a visit to a hair dresser was a treat instead of a risk. (And I didn't even used to go that often.)
Ik weet niet hoe het bij jou is, maar december is voor mij altijd een maand van afronden en afsluiten. Een tijd waarin ik de verleiding van het maken van nieuwe plannen en het aangaan van nieuwe avonturen zoveel mogelijk probeer te weerstaan om me terug te trekken in mezelf.
Ik kijk terug op een ontzettend raar maar toch ook heel mooi jaar. Begin maart ging ik voor het laatst uiteten, met het ov, naar de kapper, de sportschool, de supermarkt en knuffelde ik voor het laatst met een vriendin. Veel alledaagse dingen verdwenen opeens uit mijn leven. Maar er kwam ook veel voor terug. Zo ging ik dagelijks wandelen en thuis sporten, hou ik koffiepauzes en bila'tjes met mijn man nu we samen thuiswerken en verbleef ik tijdens de eerste coronagolf wekenlang op de hei in Drenthe, wat uitmondde in de aankoop van een vakantiehuisje. Ik organiseerde een webinar over duurzaamheid en een online workshop stakeholderbetrokkenheid. En natuurlijk bracht de pandemie ook volop inspiratie voor blogs, gedichten en tekeningen. Ik heb dus, ook dit jaar, veel om dankbaar voor te zijn. Hoe is dat voor jou? Heeft dit rare jaar jou ook iets gebracht of wil je het liefst zo snel mogelijk door naar volgend jaar in de hoop dat alles dan beter wordt. Ik nodig je uit om - wat je er ook van vond - even stil te staan bij 2020 en de dingen waar je dankbaar voor was. Zelfs - of misschien wel juist - als je het een rotjaar vond. Als eindejaarsgeschenk krijg je van mij een oefening die je daarbij helpt. Je kunt die downloaden via de onderstaande button. Een van de leukere dingen van een thuiswerkende samenleving vind ik de creatieve oplossingen die er verzonnen worden om elkaar toch online te blijven ontmoeten. Zoom en Skype kent iedereen natuurlijk al, maar er zijn nog veel meer mogelijkheden. Zo heb ik afgelopen week een heus online congres bijgewoond, in een online congresgebouw, inclusief lobby, subzalen en VIP-room (bij die laatste mocht ik helaas niet naar binnen: Access denied).
Ik stel me voor dat er na mijn dood een standbeeld van mij wordt geplaatst. Vanwege mijn prachtige gedichten, mijn uitvinding van het eerste wetenschappelijk erkende perpetuum mobile of mijn bijdrage aan de wereldvrede - dat maakt voor dit verhaal niet zoveel uit. Het standbeeld staat midden op de Grote Markt in Groningen. Maar ook dat maakt voor dit verhaal niet uit.
Sinds een paar maanden staat Nederland op zijn kop door het nieuwe normaal: handen wassen, drukte vermijden en afstand houden. Toch merkte ik al snel dat het nieuwe normaal voor mij helemaal niet zo nieuw is.
Wanneer mensen tot elkaar komen kan het zich snel verspreiden. Er zijn daarom maatregelen om de vorming van banden te bevorderen. De eigen verantwoordelijkheid van mensen is daarbij ook belangrijk. Vermijd schaarste. Wanneer u ziet dat het lastig wordt om afstand te overbruggen, loop dan niet weg. Wanneer toenadering publieke dialoog en compassie in stelling brengt, kan vooruitgang optreden. Gedichten maken met on-poëtische teksten vind ik een leuke bezigheid. Dit gedicht is geïnspireerd op deze tekst op de website van de Rijksoverheid over de Nederlandse aanpak en maatregelen m.b.t. het Coronavirus (waar ik overigens geheel achter sta).
Op je achttiende begon je met roken
Ik weet niet waarom. Vond je het stoer? Je beweerde dat je het nooit lekker hebt gevonden. Dus dat zal het vast niet geweest zijn Es ist was es ist Deze tekening maakte ik bij het gedicht 'Was es ist' van Erich Fried. Het gedicht is hieronder te beluisteren
Sinds de coronamaatregelen van kracht zijn en veel mensen thuiswerken, zie ik overal om me heen hoe mensen hun werk online doen. Met behulp van diverse tools zoals Zoom, Slack, Trello, Miro en nog vele andere, blijkt dat goed te kunnen. Ook ik zie best mogelijkheden om mijn advieswerk op het gebied van stakeholderbetrokkenheid online te doen.
Maar waar hebben mensen nu precies behoefte aan? Waar lopen ze tegenaan en wat gaat er juist wel goed? Waar moet je op letten als je online aan betrokkenheid werkt? Ik besloot het te vragen aan een expert: Liset Verschoore, senior adviseur en projectleider bij de Directie Participatie en gespecialiseerd in e-participatie. Ze werkt op dit moment aan een e-book over de inzet van sociale media bij participatie. de vrouw met de blaffende hond
breeduit op het pad de hardloper die niet opzij gaat twee naast elkaar fietsende bejaarden en ik Alhoewel ik al weken niet meer in een fysieke winkel ben geweest (vanwege mijn social distancing anxiety doet mijn man alle boodschappen), weten ze me toch te bereiken: de Moederdag-reclames.
E-mails en online advertenties die voor mij als moederloze dochter het gemis weer even extra voelbaar maken. Ik schreef daar twee jaar geleden dit gedicht over: |
Beluister enkele van mijn blogs ook als audioblog op mijn podcast.
|