Een paar weken geleden woonde ik tijdens de Poëzieweek een bijeenkomst bij van de Bibliotheek Rotterdam waarin dichters geïnterviewd werden en voordroegen uit eigen werk. Vanwege de pandemie was het een online bijeenkomst in plaats van fysiek. Ik heb ervan genoten.
0 Comments
Ik weet niet hoe het bij jou is, maar december is voor mij altijd een maand van afronden en afsluiten. Een tijd waarin ik de verleiding van het maken van nieuwe plannen en het aangaan van nieuwe avonturen zoveel mogelijk probeer te weerstaan om me terug te trekken in mezelf.
Ik kijk terug op een ontzettend raar maar toch ook heel mooi jaar. Begin maart ging ik voor het laatst uiteten, met het ov, naar de kapper, de sportschool, de supermarkt en knuffelde ik voor het laatst met een vriendin. Veel alledaagse dingen verdwenen opeens uit mijn leven. Maar er kwam ook veel voor terug. Zo ging ik dagelijks wandelen en thuis sporten, hou ik koffiepauzes en bila'tjes met mijn man nu we samen thuiswerken en verbleef ik tijdens de eerste coronagolf wekenlang op de hei in Drenthe, wat uitmondde in de aankoop van een vakantiehuisje. Ik organiseerde een webinar over duurzaamheid en een online workshop stakeholderbetrokkenheid. En natuurlijk bracht de pandemie ook volop inspiratie voor blogs, gedichten en tekeningen. Ik heb dus, ook dit jaar, veel om dankbaar voor te zijn. Hoe is dat voor jou? Heeft dit rare jaar jou ook iets gebracht of wil je het liefst zo snel mogelijk door naar volgend jaar in de hoop dat alles dan beter wordt. Ik nodig je uit om - wat je er ook van vond - even stil te staan bij 2020 en de dingen waar je dankbaar voor was. Zelfs - of misschien wel juist - als je het een rotjaar vond. Als eindejaarsgeschenk krijg je van mij een oefening die je daarbij helpt. Je kunt die downloaden via de onderstaande button.
Start je week met poëzie!
Komende maandag om 16:00 uur gaat met mijn nieuwste gedicht 'Waarom' in première. Het is geïnspireerd op foto's die ik maakte tijdens een van mijn wandelingen. Van de foto's en het gedicht maakte ik een kort filmpje dat je komende maandag tijdens de première kunt bekijken. Wanneer: Maandag 17 augustus om 16:00 uur Waar: Op YouTube en Facebook Kijk live mee via de onderstaande knoppen: Es ist was es ist Deze tekening maakte ik bij het gedicht 'Was es ist' van Erich Fried. Het gedicht is hieronder te beluisteren Wie kijkt er net als ik ook nóóit naar All You Need Is Love? Het tv-programma dat erom draait mensen - vaak uit het buitenland overgevlogen - met elkaar te herenigen, terwijl het publiek in de studio klappend en juichend toekijkt hoe de geliefden, vrienden en familieleden elkaar huilend in de armen vallen. Je zou denken dat er van dat hele concept in een tijd van social distancing en met vliegtuigen aan de grond weinig overblijft.
Elk jaar rond deze tijd hou ik ervan om me terug te trekken en naar binnen te keren. Terugkijken op het afgelopen jaar, familie opzoeken en vooral ook heel veel tijd thuis op de bank doorbrengen. Een periode van rust en stilte voordat in de loop van januari het nieuwe jaar losbarst.
In en rondom het Centraal Station Utrecht wordt al jaren uitgebreid verbouwd. Ik herinner me nog een poster van jaren geleden met een baby erop, vergezeld van de tekst dat als deze baby gaat studeren, hij van het nieuwe station gebruik kan maken. Kortom: het was vanaf het begin duidelijk dat dit een langdurige verbouwing zou worden.
De nieuwste editie van Blikveld is verschenen. Je kunt hem hier online lezen.
Blikveld bevat updates, inspiratie en nieuws in de vorm van blogs, tekeningen en gedichten. Wil je dit maandelijks in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan in via de onderstaande knop.
Als klein meisje kon ik me al echt verheugen op mijn verjaardag. Weken, zo niet maanden van te voren begon ik al met het opstellen van een verlanglijstje. Zorgvuldig bestudeerde ik reclamefolders van speelgoedwinkels en knipte ik barbie-kleertjes, het my little pony kasteel, lego en kinderboeken uit. De laatste paar nachten voor de Grote Dag kon ik maar met moeite in slaap komen.
Ik heb mezelf kort geleden een zogenoemde magnetic poetry kit cadeau gedaan. Dat is een setje kleine magneetjes met Engelse woorden erop. Door die woorden te combineren kun je gedichten maken. Ik heb alle magneetjes op mijn whiteboard geplakt en er een tijdje elke dag een gedichtje mee gemaakt.
“Mevrouw u zit in de stiltecoupé”
“Ja daarom praten we ook zachtjes” “Maar u mag hier helemaal niet praten” Zomaar een (waargebeurd) gesprekje dat ik voerde in mijn nevenfunctie als stilte-politieagent. Ik hou erg van stilte, maar zelfs in de stiltecoupé van de trein - een van de weinige plaatsen waar stilte een regel is - is het soms ver te zoeken. Ik was altijd vooral een schrijver. Totdat ik drie jaar geleden opeens ook ging tekenen. Dat verraste mijzelf nog het meest, want dat had ik sinds de lagere school niet meer gedaan. Bovendien heb ik er ook geen bijzonder talent voor.
Als je heel veel van iemand houdt, doet het heel veel pijn als je diegene verliest. Liefde en rouw zijn als het ware twee kanten van dezelfde medaille. Als je iemand verliest, kan dat zoveel pijn doen dat je denkt: dit wil ik nooit meer meemaken. Zoveel pijn wil ik nooit meer voelen. Maar de enige manier om dat te bereiken is om ook nooit meer van iemand te houden. - Uit de boekpresentatie 'Of weet je alles al' op 18 november 2018
Het is fijn om de dag te beginnen met een gedicht. In het kader van mijn crowdfundcampagne op Voordekunst, lees ik vandaag een gedicht voor uit mijn dichtbundel 'Of weet je alles al'.
Je kunt de dichtbundel zelf ontvangen - en tegelijkertijd de publicatie ervan steunen - door donateur te worden van mijn crowdfundcampagne. 'Ben je ergens naar op zoek?' vraagt de verkoopster in de winkel. Die vraag spreekt bij mij altijd tot de verbeelding. En helemaal vandaag, in januari. Een nieuw jaar ligt voor me als verse sneeuw. Een groot wit veld waar nog niemand gelopen heeft. En ik voel een innerlijke tweestrijd. Een deel van mij is inderdaad ergens naar op zoek. Naar een slee, een wortel en een bezem en naar andere mensen om samen een sneeuwballengevecht mee te organiseren. En daar gaat meteen de vergelijking mank want ik heb een hekel aan sneeuw en kou. Maar ik hou van het idee van een groot leeg veld, van onbeschreven bladzijden, van een heel nieuw jaar vol mogelijkheden.
Ik geef het maar eerlijk toe. Op sommige dagen kost het me veel moeite om mezelf te motiveren om aan het werk te gaan. Dan zie ik zoveel ellende in de wereld: aanslagen, haat, angst, dictators. En dan vind ik het opeens allemaal zo frivool wat ik doe: belevingsonderzoeken, betrokkenheid creëren, de essentie van een idee ontdekken. Waar gaat het eigenlijk over?
Met de aanslagen in Frankrijk, België en Duitsland en de coup in Turkije komt het allemaal dichtbij. Als ik overdag over straat loop en de zon schijnt, is alles normaal. Maar als ik middenin de nacht wakker word, of 's ochtends heel vroeg voordat de wekker gaat, dan ben ik ook bang. Vorige week hoorde ik dat een Marokkaanse kennis op Schiphol werd lastiggevallen door de politie. Ik heb - terecht of onterecht - best veel vertrouwen in de Nederlandse politie, maar ik begrijp wel dat dit niet de goede kant op gaat.
Alle mooie dingen begonnen ooit als idee. Zo begint de inleiding van mijn boek Gastvrij Organiseren dat gisteren precies een jaar geleden verscheen. Dat boek begon als een idee dat opkwam in mijn hoofd en een plek kreeg in mijn hart (of misschien was het wel andersom). In september 2012 nam ik het besluit om dat idee ook echt te gaan realiseren. Met dat besluit startte het vormgevingsproces dat bestond uit het schrijven, crowdfunden, uitgeven, presenteren en verkopen van het boek. Inmiddels zijn er ruim 250 exemplaren verspreid en ligt het in boekwinkels en bibliotheken. Mijn idee is vorm geworden.
Als kind schreef ik het liefst op een pas omgeslagen bladzijde van mijn schrift. Een frisse, lege pagina waarop nog niets geschreven stond. Nog leuker vond ik het om in een nieuw schrift te beginnen (dat mocht op school natuurlijk alleen als het oude schrift volgeschreven was, wat streng gecontroleerd werd door de juf). Een nieuw jaar voelt voor mij altijd een beetje als beginnen in een nieuw, leeg schrift.
De eerste keer dat ik met chefkok Ad Maas in de keuken stond, was in december 2009. Ik was toen deelnemer aan de Pulsar Inspiratieweek, die toen nog plaatsvond op het landgoed van deVoorde in Laag Zuthem. Als deelnemers hadden we de opdracht om gezamenlijk het diner te verzorgen voor alle aanwezigen op de locatie, inclusief het bereiden van de maaltijd, de inrichting van de gasterij en de ontvangst en verzorging van de gasten. Mijn 'plek' was in de keuken en volgens de begeleiders was dat hét moment in de week waarop ik helemaal opbloeide en mijn natuurlijke leiderschapskwaliteiten naar boven kwamen. Ik was daar in eerste instantie heel nuchter over - ik wist toch immers al dat ik van koken hield?
Al zolang ik me kan herinneren vind ik het eng om voor een groep te spreken. In de eerste klas van de lagere school werd ik een keer door de juf gevraagd om in de klas hardop voor te lezen uit een boek. Ik durfde niet. De juf zag mijn spreekangst aan voor ongehoorzaamheid en liep met mij de klas uit naar de kleuterafdeling. "Wie zich gedraagt als een kleuter, hoort thuis bij de kleuters", zei ze. Daarop liet ze me achter in een kleuterklas.
Welkom vreemdeling
Fijn dat je er bent Je hebt een lange reis gemaakt Maar nu ben je veilig Vertel me over je dromen Ik zal je helpen ze waar te maken Ik weet nog niet hoe Maar samen kunnen we dat Vertel me ook over je nachtmerries Ik zal je troosten Ik weet nog niet hoe Maar samen kunnen we dat Rust nu maar uit, vreemdeling Je hoeft niet meer te vluchten Hier ben je veilig Welkom Gastvrij Organiseren gaat over het creëren van echte betrokkenheid bij de mensen en organisaties die belangrijk zijn voor het realiseren van jouw ideeën. Wil je ervaren hoe het is om dit zelf in de praktijk te brengen? Ik nodig je uit om Gastvrij Organiseren zelf te beleven tijdens de 21 dagen ‘Gastvrij Leven en Werken challenge’ die begin september van start gaat. Tijdens deze ‘challenge’ krijg je dagelijks een reminder met een korte aanwijzing voor die dag. Je ervaringen en tips kun je delen met andere deelnemers. Schrijf je hier kostenloos in.
Zaterdagochtend
Een heerlijke vrije dag ligt voor me. Bij het ontbijt zegt mijn man dat hij wel wat vaker een spel zou willen spelen. Geen computerspelletjes, maar een echt bordspel. Het is vrijdagavond. Etenstijd. We staan al een tijdje te wachten aan de bar van het restaurant. Het personeel is druk in de weer. Bier tappen, drankjes inschenken, glazen spoelen, nieuwe bestellingen die binnenkomen. Iedereen doet zijn uiterste best ons niet aan te kijken.
Vorige week was ik te gast bij de Haagse Hotelschool voor de feestelijke opening van de nieuwe opleiding Strategic Relationship Management, die de Hotelschool verzorgt samen met het Protocolbureau.
|
Beluister enkele van mijn blogs ook als audioblog op mijn podcast.
|