Verse sneeuw

'Ben je ergens naar op zoek?' vraagt de verkoopster in de winkel. Die vraag spreekt bij mij altijd tot de verbeelding. En helemaal vandaag, in januari. Een nieuw jaar ligt voor me als verse sneeuw. Een groot wit veld waar nog niemand gelopen heeft. En ik voel een innerlijke tweestrijd. Een deel van mij is inderdaad ergens naar op zoek. Naar een slee, een wortel en een bezem en naar andere mensen om samen een sneeuwballengevecht mee te organiseren. En daar gaat meteen de vergelijking mank want ik heb een hekel aan sneeuw en kou. Maar ik hou van het idee van een groot leeg veld, van onbeschreven bladzijden, van een heel nieuw jaar vol mogelijkheden.

Een ander deel van mij wil het veld nog niet betreden, bang om het te bezoedelen en onherstelbaar te verruïneren. Dat deel is niet op zoek, maar wacht het juiste moment af om het veld in te stappen en haar voetafdrukken achter te laten in de sneeuw. Zonder concrete doelen en plannen, maar vanuit een heldere intentie die zich langzaam in mij vormt maar er nu nog niet is. Dit deel vraagt ruimte en geduld en dat is niet iets waar ik altijd goed in ben.

Ik word als ondernemer, en als mens, dan ook zo vaak uitgenodigd om plannen te maken. Om mijn onzekerheden achter me te laten en antwoorden te zoeken op alle dingen die ik nog niet weet. Wat zijn mijn goede voornemens? Wat zijn mijn ambities? Waar wil ik staan over 5 jaar, over een jaar, volgende week? En hoe ga ik dat bereiken? Welke stappen ga ik zetten? Wat wordt mijn eerstvolgende stap?

En hoewel er in het algemeen niets mis is met plannen, heb ik toch ook al vaker gemerkt dat de grote dingen in het leven zich niet laten plannen. Toen ik op 13 augustus 1998 het cultureel studentencentrum USVA in Groningen  binnenstapte, wist ik niet dat ik op het punt stond de Man van mijn Leven te ontmoeten. Toen ik op 5 oktober 2010, de eerste werkdag na een vakantie, weer naar kantoor ging, wist ik niet dat ik die middag met mijn manager zou afspreken te stoppen met mijn baan. En toen ik op 3 december 2016 mijn moeders huis binnenging om Sinterklaas te vieren, wist ik niet dat ik haar binnen een uur naar het ziekenhuis zou moeten brengen en dat ze 5 dagen later zou overlijden. Sommige gebeurtenissen gooien al je plannen in de war en dwingen je om te improviseren. Ze herinneren me eraan dat plannen niet heilig zijn en dat ze zeker geen reden mogen zijn om niet meer te dromen.

Dus ik droom nu liever nog even verder. Over het nieuwe jaar dat voor me ligt en dat begint in mij. Over dat wat er dit jaar door mij heen geboren wil worden en waarvan de contouren langzaam zichtbaar beginnen te worden. Ik probeer het nog niet te pakken, maar wacht op het juiste moment om de sneeuw in te stappen. De plannen en de acties volgen daarna.

Terug naar de winkel waar de verkoopster me nog steeds vragend aankijkt. 'Nee', besluit ik ten slotte, 'ik ben nergens naar op zoek. Ik wacht nog even af en laat het gebeuren'.