Can you feel it?

Alhoewel ik al ruim 16 jaar in Den Haag woon, ging ik tot voor kort nog altijd naar de tandarts in mijn geboortestad Groningen. Dat was geen probleem, want er waren nooit problemen met mijn gebit en daarom vond de tandarts het voldoende als ik eens per drie jaar langskwam voor controle. Dan werd ik overladen met complimenten en daarna kon ik weer gaan. Door allerlei omstandigheden wilde ik dit jaar toch maar eens een Haagse tandarts proberen en dus maakte ik een afspraak.

Redelijk zelfverzekerd stapte ik vorige week op het afgesproken tijdstip de behandelkamer binnen. Toen ik na een korte controle - waarin ik wederom lof oogstte voor mijn sterke gebit - alweer aanstalten maakte om te vertrekken, vertelde de tandarts me droogjes dat ik twee kleine gaatjes had. Twee gaatjes? Ja hoor, ga je voor het eerst naar een Haagse tandarts, krijg je dit! Deze onlogische gedachte schoot meteen door me heen. En ook: Waarom vertelt deze man me dit pas helemaal aan het einde van de afspraak, na me eerst uitgebreid gecomplimenteerd te hebben? Kent hij dan niet de basis-regel van een slechtnieuwsgesprek (namelijk dat je altijd eerst het slechte nieuws moet vertellen)? Hij bracht het ook nogal luchtig, terwijl ik het best een big deal vond. Ik ben sowieso al een beetje een held op sokken en de laatste en enige eerdere keer dat ik een gaatje had, was ik acht jaar oud en zo geschrokken dat ik niet eens onthouden heb of het pijn deed. Enigszins ontluisterd en niet al te veel onder de indruk van de communicatievaardigheden van mijn kersverse tandarts, verliet ik de behandelkamer om vervolgafspraken te maken.

De eerste van die vervolgafspraken vond gister plaats. Enigszins nerveus nam ik plaats in de stoel voor de verdoving. Opnieuw viel me op dat deze tandarts niet zoveel opheeft met communicatie. Hij vertelde niet vooraf wat hij ging doen en begon zomaar in mijn rechterkaak te prikken (terwijl ik om niet verklaarbare reden had verwacht dat we vandaag de linkerkant zouden doen). Het voelde ook niet echt als een prik waardoor ik niet helemaal zeker was of dit het echt al was, of dat hij nog bezig was met de voorbereiding. Ik zette me dus schrap voor een mogelijk nog te ontvangen pijnlijke prik. Dat bleek niet nodig, want even later mocht ik alweer terug naar de wachtruimte om de verdoving te laten inwerken. In de tussentijd hielp hij nog even - heel efficiënt - een andere patiënt.

Weer terug in de stoel wederom geen communicatie door de tandarts. Althans niet met mij, wel met de assistente tijdens het boren:
- 'Zie je hoe ver zoiets kan doorlopen onder zo'n richeltje?'
- 'Nou inderdaad'
Ik probeerde in te schatten of er reden was tot bezorgdheid en besloot voorlopig maar van niet. Wel vond ik dat het allemaal lang duurde en bij gebrek aan werkelijke informatie, fantaseerde ik op basis van de geluiden en bewegingen om mij heen, dat de tandarts steeds grotere boren pakte om steeds dieper in mijn kies te boren. Ik was blij met de verdoving.

Tijdens een korte stilte merkte ik opeens op dat er muziek klonk. En net toen ik me afvroeg of ik dat prettig of onprettig vond, drong tot me door welk liedje er speelde. Het was Michael Jacksons nummer Can you feel it. Daar zat ik dus in een tandartsstoel met een verdoofde rechterkaak en allerhande boren en zuigers in mijn mond terwijl heel luid door de kamer schalde: Can you feel it, can you feel it, can you feel it. Nee gelukkig niet, dacht ik.

En toen gebeurde het. Vanwege mijn soms ook voor mijzelf onnavolgbare gevoel voor humor, schoot ik in de lach. Zowel de tandarts als de assistente reageerden enigszins geschrokken en om ze gerust te stellen, wees ik naar de luidspreker in het plafond en zei dat ik de tekst van het liedje in een tandartspraktijk zo grappig vond. Maar vanwege de verdoving en de apparatuur in mijn mond, klonk mijn toelichting ongeveer als 'wa waa haa waha ieee'. Toen ik hoorde hoe compleet onverstaanbaar ik was, moest ik nog harder lachen. Ik maakte met mijn hand een wegwuivend gebaar en zei 'aa waa, aa waa' (vertaling: laat maar, laat maar).

Wat communicatie betreft zitten mijn nieuwe tandarts en ik duidelijk nog niet helemaal op een lijn. Maar gelukkig is hij wel goed in zijn vak en heb ik nu weer een gave kies. Volgende week is gaatje nummer twee aan de beurt. Benieuwd wat er dan op de radio is.