Hetty's blog
|
|
 Zoals veel kinderen groeide ik op met een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Ik vond het belangrijk dat mensen die goede dingen deden beloond werden en mensen die slechte dingen deden bestraft. In de sprookjes die ik kende was dat onderscheid heel eenvoudig. Roodkapje is goed en de Boze Wolf is slecht. Sneeuwwitje is goed en de Stiefmoeder slecht. De goeden leven nog lang en gelukkig en de slechten eindigen meestal dood of verbannen. Zo hoorde het, vond ik.
al jong grote belangstelling voor de Tweede Wereldoorlog. Ook daar was het voor mij duidelijk: de Nederlanders en geallieerden waren goed en de Duitsers slecht. En de NSB’ers natuurlijk ook. In de Koude Oorlog waarmee ik opgroeide waren de Amerikanen goed en de Russen slecht. Maar andere situaties vond ik lastiger. Toen ik klein was hoorde ik vrijwel dagelijks op het nieuws over de oorlog tussen Irak en Iran. Ik was te klein om daar iets van te snappen, maar ik herinner me dat ik me vaak afvroeg wie er nou goed was en wie slecht. Ik loste het op door dan weer eens een tijdje voor Irak te zijn en dan weer voor Iran. Naarmate ik ouder werd, werd het steeds ingewikkelder. In de Golfoorlog waren de Amerikanen goed en de Irakezen slecht. Maar ik voelde me toch ongemakkelijk bij de bombardementen die ik live op tv zag. Na de aanslagen op het WTC in 2001 waren de Amerikanen goed, maar wie waren de slechten? Afghanistan? Al-Quada? Moslimterroristen? En waren de Amerikanen eigenlijk wel zo goed? Ook het conflict tussen Israel en de Palestijnen wordt ingewikkelder. Was er in 2002 nog een rel toen Greta Duisenberg een Palestijnse vlag had opgehangen aan haar huis in Amsterdam, nu sympathiseren meer en meer mensen met het lot van de Palestijnen. Wat is er aan de hand? Draaien de rollen om? Is Israel toch de slechterik en zijn de Palestijnen de goeden? Zijn de Amerikanen toch niet de helden van de wereld? Is de Boze Wolf eigenlijk verkeerd begrepen en heeft Sneeuwitje’s Stiefmoeder ook maar een nare jeugd gehad? En wie ben ik zelf eigenlijk: de Prinses, of de Draak die haar gevangen houdt? Nu, na de verschrikkelijke ramp met de MH17, hoor ik weer de roep om gerechtigheid en straf voor de daders. Begrijpelijk. Dus gaan we weer op zoek naar de goeden en de slechten? De slachtoffers en hun nabestaanden zijn de onschuldige slachtoffers. Maar is Nederland daarmee de goede? En zijn de Russische separatisten samen met Rusland de slechten? En wat is een passende straf voor het al dan niet per ongeluk neerhalen van een passagiersvliegtuig met 298 onschuldige burgers? Ik heb geen antwoorden op deze vragen. Ik merk wel dat ik geen zin meer heb om voortdurend op zoek te zijn naar de goeden en de slechten. Geen zin om de strijd aan te gaan met het slechte. Want wat heeft het voor zin? Wat levert het op als de goede de slechte verslaat als we eigenlijk niet weten wie wie is? Er zijn goede Israeliërs en slechte Palestijnen, slechte Amerikanen en goede Russen. En andersom. En in elk slecht mens zit zijn goede versie verborgen, alleen is die bij sommigen erg goed verstopt. Wat is dan de oplossing? Persoonlijk vond ik de witte stille toch in Amsterdam voor de slachtoffers en nabestaanden van MH17 erg mooi. En de ouders die bij de ramp hun zoon en zijn vriendin verloren en oproepen tot vrede in plaats van wraakacties. Ali B die naar Palestina afreisde en daar muziek maakte en een vredesgraffiti liet maken op de bezettersmuur. Vrede. Is dat mijn oplossing? Ja. En waarom niet? We proberen al duizenden jaren om de wereld te regeren met oorlog. En volgens mij werkt het niet. Ik zie en ik voel aan alles dat het tijd is voor iets anders. Ik denk ook dat vrede geen eindresultaat is, geen onbereikbare utopie. Het is een werkwoord. Iets wat je doet. Doe jij mee? Hoe kan de lucht zo blauw zijn
0 Comments
Leave a Reply. |
Beluister enkele van mijn blogs ook als audioblog op mijn podcast.
|
