Ik zeg het niet hardop

Vandaag had ik klaarblijkelijk het 'Praat niet met mij'-bordje op mijn voorhoofd niet op - werkt normaal altijd voortreffelijk. Of misschien zat het wel verstopt onder mijn winterse muts.

Hoe dan ook, in het winkelcentrum werd ik aangesproken door een mevrouw. Wijzend op de kerstboompjes die de bloemenwinkel had uitgestald en de amaryllisbol in mijn hand, verzuchtte ze dat Sinterklaas tegenwoordig overgeslagen wordt en we zo doorgaan naar de Kerst.

"O" zeg ik, "dan moet u even bij de drogist binnenlopen." Ik kwam daar net vandaan en werd nog net niet horendol van de Sinterklaaskinderliedjes die daar keihard door de luidsprekers schalden.

"Nee" wuift zij mijn suggestie terzijde, "Ik kom uit '43 en mijn ouders deden altijd zo hun best om met weinig middelen toch elk jaar Sinterklaas te vieren voor de kinderen. En nu wordt het allemaal verpest."

"U bedoelt de Zwartepietendiscussie?" probeer ik. "Ja" antwoordt ze, "Dat is gewoon een blanke man die een beetje geschminkt is. Dus het heeft niets met donkere mensen te maken." Tja dat is ook een standpunt.

"Nou maar we kunnen Zwarte Piet toch best een beetje aanpassen en gewoon Sinterklaas vieren?" Ik wil eigenlijk wel door met mijn boodschappen. Dit gebeurt mij anders nooit.

Er volgt een heel lang en ietwat warrig verhaal. Dat ze twee donkere schoonzoons heeft en meerdere donkere en twee blanke kleinkinderen en die zijn haar allemaal even lief. En dat die kinderen waarschijnlijk heel anders Sinterklaas zullen vieren dan zij vroeger. Ze klinkt weemoedig.

Ik heb inmiddels de indruk dat ik niets kan zeggen om haar op te beuren. Dat ze geen troost zoekt maar vooral haar grief wil spuien. Het is me zelfs niet duidelijk of ze vooral vindt dat alle demonstraties rond Zwarte Piet het Sinterklaasfeest overschaduwen of dat ze het oneens is met de protesten tegen Zwarte Piet en die per abuis aanziet voor pogingen om het hele Sinterklaasfeest af te schaffen. Misschien weet ze het zelf ook niet precies.

Terwijl ik haar verhaal aanhoor en echt mijn best doe om empathisch te zijn, merk ik toch dat vooral haar geboortejaar bij mij is blijven hangen: 1943. En ik denk alleen maar: Mevrouw, mijn moeder is 6 jaar later geboren dan u en die is nu al bijna 2 jaar dood. Dat was met Sinterklaas, ja. Dus ik win vandaag echt de wedstrijd om het zieligste Sinterklaasverhaal. U ziet er gezond uit, heeft kinderen en kleinkinderen waar u straks gezellig Sinterklaas mee kunt vieren. Het valt echt allemaal wel mee.

Ik zeg het niet hardop.