In en rondom het Centraal Station Utrecht wordt al jaren uitgebreid verbouwd. Ik herinner me nog een poster van jaren geleden met een baby erop, vergezeld van de tekst dat als deze baby gaat studeren, hij van het nieuwe station gebruik kan maken. Kortom: het was vanaf het begin duidelijk dat dit een langdurige verbouwing zou worden. Omdat ik niet zo heel frequent in Utrecht hoef te zijn, was het voor mij een tijd lang een plek die er bij elk bezoek weer anders uitzag en waar fietsenstallingen, sporen en zelfs complete delen van de stad opeens onvindbaar konden zijn. Nu de stationshal redelijk af lijkt en de verbouwingen vooral eromheen plaatsvinden, kan ik er weer redelijk mijn weg vinden - vooral sinds ik ontdekte dat het winkelcentrum Hoog Catharijne niet is verdwenen maar alleen niet meer direct aan de stationshal vastgebouwd zit.
Toch ging het laatst weer bijna mis, toen ik een afspraak had in het centrum van Utrecht. De eerste beslissing die je als bezoeker van de stationshal moet nemen, is of je de uitgang aan de Jaarbeurszijde of aan de Centrumzijde moet hebben (een verkeerde beslissing levert al snel een vertraging op van minimaal een kwartier). Ik besloot tot de laatste en vol vertrouwen stapte ik naar buiten. Daar koos ik op basis van mijn richtingsgevoel in combinatie met googlemaps (dat niet zo heel goed werkt in een stationshal) een richting en bijbehorende trap omlaag. Daar bevond zich een enorme bouwput waarin ik me slecht kon oriënteren. Toch meende ik een straathoek te herkennen die leidt naar de weg die nu weer een gracht wordt. En die moest ik oversteken. Met groeiende zelfvertrouwen stapte ik door, totdat ik een groot bord zag met ‘centrum’ en een pijl die in de tegenovergestelde richting wees van waar ik heen liep. De twijfel sloeg toe. Wat nu? Ik keek een paar keer van de straathoek die ik meende te herkennen naar het bord met de pijl en stond in dubio. Toen zag ik de man met het gele hesje die bij de bouwput hoorde en eruit zag alsof hij precies wist waar hij was. Ik vroeg hem hoe ik bij Mariaplaats kon komen. De man wees in de richting van de straathoek die mij al bekend voorkwam. Ik zei dat ik al het gevoel had dat het die kant op was maar dat het bord met de pijl me in verwarring bracht. De man legde uit dat dat bord naar een ander deel van het centrum verwees. En dat het inderdaad een grote chaos is. Ik bedankte de man, wenste hem een prettige dag en vervolgde mijn pad in de richting van de straathoek. Toen ik hem hoorde roepen, keek ik nog even achterom. “Mevrouw, u moet dus altijd gewoon uw gevoel volgen” zei hij met brede glimlach. En zo is het maar net. En niet alleen in Utrecht maar ook in de rest van het leven. Hoe vaak komt het niet voor dat ik best weet welke kant ik op wil ik maar me aan het twijfelen laat brengen door spreekwoordelijke borden en pijlen die me vertellen hoe het eigenlijk zou moeten, hoe het hoort of hoe anderen het doen. Het is de kunst om alleen die pijlen te volgen die voor jou bedoeld zijn en de andere te laten voor wat ze zijn. Je weet immers zelf het beste waarnaar je onderweg bent en mag daarbij best vertrouwen op je gevoel. Wie dit eens wil oefenen in een veilige omgeving, raad ik aan eens naar het stationsgebied van Utrecht te gaan.
0 Comments
Leave a Reply. |
Beluister enkele van mijn blogs ook als audioblog op mijn podcast.
|