Net echt

Een van de leukere dingen van een thuiswerkende samenleving vind ik de creatieve oplossingen die er verzonnen worden om elkaar toch online te blijven ontmoeten. Zoom en Skype kent iedereen natuurlijk al, maar er zijn nog veel meer mogelijkheden. Zo heb ik afgelopen week een heus online congres bijgewoond, in een online congresgebouw, inclusief lobby, subzalen en VIP-room (bij die laatste mocht ik helaas niet naar binnen: Access denied).

Na wat strubbelingen bij het aanmelden en installeren van de benodigde apps - ach, op weg naar een echt congres raak je ook wel eens de weg kwijt, nietwaar? - kreeg ik bij aankomst een filmpje te zien waarin een mevrouw achter een balie me een congres-badge (zo een aan een koordje voor om je nek) uitreikte.

Net echt.

Toen ik vervolgens vanuit de virtuele lobby een virtuele zaal binnenging, werd er een filmpje vertoond van een mevrouw die de deur naar een soort theaterzaal voor me openhield. Dat filmpje kreeg ik trouwens elke keer te zien als ik een zaal binnenging en omdat ik veel zalen heb bezocht werd dat een beetje too much.

De eerste spreker had een iets te glad verhaal met een iets te saaie powerpoint-presentatie. In de chat reageerden gezichtsloze mensen met inhoudelijke vragen en zakelijke complimenten (“great presentation, Dan”). Ik voel me opeens superongemakkelijk. Maar dan realiseer ik me dat ik me op echte congressen ook altijd zo voel en dat het in dat opzicht dus juist een heel geslaagde reproductie van een live event was.

Er kon ook genetwerkt worden, via een speeddate systeem waarbij je automatisch gekoppeld wordt aan een willekeurige andere deelnemer. Toen ik de zaal binnenstapte om eens voorzichtig te kijken wat dit precies inhield, kreeg ik meteen een melding op mijn scherm dat het systeem voor me aan het zoeken was naar de eerste beschikbare deelnemer.

Dat ging me allemaal toch iets te snel dus voordat de verbinding tot stand gekomen was, vluchtte ik snel weer - met een druk op de knop - terug naar de lobby. Op echte netwerkborrels sta ik graag gewoon een beetje om me heen te kijken, maar dat was bij de online variant helaas niet mogelijk.

Het programma-onderdeel waar ik me het meest op verheugde, een bekende inspirerende spreker, gaf een foutmelding toen ik de zaal binnen wilde gaan. Maar ja, in het echt zijn de leukste presentaties ook vaak zo populair dat de zaal vol is en je er niet meer bij past. Weer spot on dus.

Vooraf was mij verteld dat het voor mij toch hopelijk geen probleem is dat vanwege de overweldigende belangstelling uit het buitenland het congres in het Engels gehouden zou worden? Tuurlijk niet. Geen probleem voor mij.

De (Nederlandse) spreker sluit zijn (Engelstalige) presentatie af:

“Thank you well”

Ai. Kromme tenen.

Verdomd, het is toch net echt zo’n online congres.