Scrabble!

Zaterdagochtend

Een heerlijke vrije dag ligt voor me. Bij het ontbijt zegt mijn man dat hij wel wat vaker een spel zou willen spelen. Geen computerspelletjes, maar een echt bordspel.

Ik zeg dat ik niet zo’n spelletjes-mens ben. Het idee van samen een avond om de tafel zitten rond een bordspel lijkt me eigenlijk heel gezellig, maar er zijn geen spelletjes die ik echt leuk vind. Behalve Scrabble, zeg ik. Dat vind ik wel leuk. Als kind hadden we dat thuis, maar nu niet meer.

We gaan een stuk wandelen in de buurt, ergens lunchen en weer verder wandelen. Als de zon schijnt lijkt het bijna zomer. De dag wordt er een waarop niets moet en we onze ingevingen volgen.

Als we later in de middag door een winkelstraat lopen, vraagt mijn man waar we hier in de buurt Scrabble zouden kunnen kopen. Tja, waar verkopen ze eigenlijk bordspellen? Mijn beste gok is de Bart Smit. We zetten min of meer koers naar die winkel, nog half in overleg of we ergens anders een betere kans maken. Dan lopen we langs een marktkraampje, onderdeel van de buurt-braderie die daar plaatsvindt. Er liggen maar een paar artikelen in de kraam. Voornamelijk tweedehands speelgoed. En… Scrabble! Een oude versie (waarschijnlijk uit de jaren ’60).

Ons oog valt er meteen op. Dat ontgaat de verkoper niet, die het spel meteen voor ons in een tasje stopt. “Voor een knaak is het van u!”

Later leer ik dat het spel in de winkel wel veertig euro kost. Wat duur! En deze versie is veel mooier; bezield, doorleefd. Er hebben vast al meerdere generaties mee gespeeld. En nu mogen wij.

Donderdagmiddag (twee dagen eerder)

Ik vraag me weer eens af of ik op de goede weg ben, de juiste keuzes maak. Het voelt wel zo, maar hoe weet je het zeker? Achteraf zie ik wel hoe kleine keuzes, ontmoetingen en toevalligheden in mijn leven geleid hebben tot mooie ervaringen. Maar op het moment zelf is dat vaak nog niet duidelijk.

Ik wens hardop dat ik wat meer ‘bewijs’ zou willen, van de magie in het leven en de kleine toevalligheden daarin. Het mag iets heel kleins zijn…