Al zolang ik me kan herinneren vind ik het eng om voor een groep te spreken. In de eerste klas van de lagere school werd ik een keer door de juf gevraagd om in de klas hardop voor te lezen uit een boek. Ik durfde niet. De juf zag mijn spreekangst aan voor ongehoorzaamheid en liep met mij de klas uit naar de kleuterafdeling. "Wie zich gedraagt als een kleuter, hoort thuis bij de kleuters", zei ze. Daarop liet ze me achter in een kleuterklas. Daar zat ik dan, als super-verlegen meisje van 6, in een vreemde klas tussen vreemde kinderen. Ik voelde me verschrikkelijk ongemakkelijk en schaamde me zo. Na een tijdje kwam de juf me weer halen en mocht ik weer naar mijn eigen klas, op voorwaarde dat ik hardop zou lezen. Dat heb ik toen maar gedaan.
De spreekangst is nooit verdwenen. Hardop lezen durf ik inmiddels wel. Mezelf voorstellen in een groep, of spreken in een vergadering zijn ook geen probleem. Het wordt pas spannend als ik letterlijk voor en groep sta en een verhaal vertel. Spreekbeurten op school waren dan ook een verschrikking. Al vanaf het moment dat de data hiervoor werden afgesproken, vaak aan het begin van het schooljaar, leidde dit bij mij tot hevige angstgevoelens en buikpijn. Terugkijkend verbaas ik me erover dat we op school nooit leerden hoe je eigenlijk een presentatie geeft. We leerden wel hoe we informatie konden verzamelen over het onderwerp van onze spreekbeurt en hoe je die kon structureren, maar niets over presentatievaardigheden. Hopelijk is dat nu anders. In de loop der jaren probeerde ik het presenteren zoveel mogelijk te vermijden. Alleen als het echt moest, deed ik het. Dan speelde ik de rol van presentator -die ik afkeek van collega's- en probeerde ik een vlot, strak verhaal te houden. Ik deed het zoals ik dacht dat het hoorde. En ik deed alsof ik niet bang was. Door de angst weg te duwen en een rol te spelen die niet bij me paste, maakte ik het natuurlijk alleen maar erger. Presenteren bleef een kwelling die me bovendien heel veel tijd en energie kostte. Vorig jaar was ik er klaar mee. Ik had een boek geschreven dat uitgegeven werd en waarvoor ik een feestelijke boekpresentatie organiseerde. Ik had al een boek, een locatie, een jurk, hapjes, drankjes, maar op een boekpresentatie hoort natuurlijk ook... een presentatie. Ik had me daar natuurlijk makkelijk vanaf kunnen maken, maar dat wilde ik niet. Ik wilde namelijk dolgraag mijn verhaal over het boek en over Gastvrij Organiseren overbrengen aan mijn gasten en daarna aan de rest van de wereld. Natuurlijk kon iedereen het boek nu lezen, maar ik begreep wel dat het belangrijk is om het verhaal ook te vertellen. Ik wilde dus presenteren. En dat niet alleen, ik wilde ook nog dat het leuk en inspirerend zou zijn om naar te luisteren en dat ik er zelf plezier in zou hebben. Had ik al gezegd dat ik ambitieus kan zijn? Ik besloot het serieus aan te pakken en volgde een cursus Presenteren, speciaal voor mensen met spreekangst (ik koos deze cursus, een aanrader). Hoe het afliep met mijn boekpresentatie? Dat vond ik doodeng. Maar ook leuk. Sindsdien heb ik besloten om het gewoon maar te doen. Om een presentatie te geven als dat helpt om mijn boodschap over te brengen. Want daar is het me om te doen. Ik probeer alleen niet meer de vlotte presentator te zijn met een glad verhaal. Ik presenteer uitsluitend nog als mezelf, als Hetty, met alle zenuwen, onhandigheidjes en (soms) rare grapjes die nou eenmaal bij mij horen. Ik zal vast altijd meer een schrijver blijven dan een spreker. Maar als jij meer een luisteraar bent dan een lezer en iets kunt hebben aan mijn verhaal, dan kom ik het graag aan je presenteren.
0 Comments
Leave a Reply. |
Beluister enkele van mijn blogs ook als audioblog op mijn podcast.
|