Sssshht!

“Mevrouw u zit in de stiltecoupé”
“Ja daarom praten we ook zachtjes”
“Maar u mag hier helemaal niet praten”
Zomaar een (waargebeurd) gesprekje dat ik voerde in mijn nevenfunctie als stilte-politieagent. Ik hou erg van stilte, maar zelfs in de stiltecoupé van de trein - een van de weinige plaatsen waar stilte een regel is - is het soms ver te zoeken.

Terwijl er zoveel plaatsen zijn waar stilte in mijn beleving heel prettig is. Zo stond ik vorige maand in het Groninger Museum in de prachtige installatie van Daan Roosegaarde -  ik was speciaal op een doordeweekse ochtend gegaan omdat ik dacht dat het dan rustig zou zijn - toen achter mij een joelende schoolklas zich verzamelde om naar binnen te gaan. Zo jammer.

En toen bedacht ik een briljant idee: stiltedagen in het museum. Duidelijk aangegeven natuurlijk, zodat er alleen mensen komen die stil willen zijn. Ik denk dat het een daverend succes wordt. En daarna is er natuurlijk geen enkele reden om dit concept niet ook op andere plaatsen door te voeren: in winkels, café’s, stadscentra. En in organisaties. Voor mij als zzp’er is dit vrij makkelijk in te voeren, omdat ik vaak alleen thuis werk. Maar stel je voor dat het ook in grotere bedrijven en ministeries zou gebeuren! De hele dag stilte. Hoe zou dat zijn?

Gaat iedereen die dag thuiswerken omdat ze het vreselijk onhandig vinden? Of wordt het juist enorm druk op kantoor omdat iedereen eindelijk eens lekker kan doorwerken? Wordt er de hele dag niet vergaderd, of gaan mensen juist in stilte bij elkaar zitten. En verloopt zo’n overleg dan minder effectief of juist niet? En wordt er de hele dag niet gebeld, of kan dat ook in stilte? Hoe worden in stilte besluiten genomen, crises opgelost? Loopt alles in de soep of gaat het juist verrassend goed? Werkte de stilte juist helend en inspirerend? Ik ben gewoon ontzettend benieuwd