Why be broken when you can be gold

WHY BE BROKEN WHEN YOU CAN BE GOLD

de laatste meters naar de voordeur
krimp je bijna veertig jaar je rolt
jezelf uit doet open

het vegen begint

je braakt kristallen uit
en hoewel ze mooi glimmen
vervelen ze snel

je verontschuldigt je voor de wind
in je haren de veerkracht van je handpalmen
het ontbreken van rijm in je gedichten

de eerste klap komt altijd

onverwacht het rood op je wang
voelt zoet als vroeger je vecht
niet terug vangt op

probeert alles wat toch valt te lijmen

na afloop volg je de breuklijnen
in je huid als op een kintsugi-theeservies
alleen heb je in de haast toch weer
gewoon secondenlijm gebruikt

de kamer hangt vol spiegels maar
je ziet jezelf niet je kneedt het witte vlees
tot de kleur terugkomt en wacht

gebakerd in dichte windsels van aarde
tot langzaamaan je contouren weer
voelbaar worden