Hetty's blog
|
|
 Nele Mennes en ik gaan weer samen optreden. Op 26 januari geven we in Café Tröst in Utrecht de voorstelling 'Draadloos' met gedichten en tekeningen uit mijn dichtbundel en prachtige muziek en liedjes van Nele. Kom je ook?
0 Reacties
De dichtbundel 'Of weet je alles al' is een troostrijk cadeau voor wie met de feestdagen een dierbare mist.
 I look into a nostril
or at an empty chair I also see myself which is distracting - how’s my hair? No one looks me in the eye I did not shake their hands and suddenly I’m wondering: would they be wearing pants? It can be quite unsettling being on a call It may say I'm connected but I don't feel that at all All incidents portrayed in this poem are fictitious. No identification with actual persons is intended or should be inferred.  'Of weet je alles al' is een troostrijke dichtbundel voor wie een dierbare verloren heeft. Een mooi cadeau aan jezelf of een ander met de Feestdagen.
 Vandaag voor de derde keer. Mijn dichtbundel is een troostrijk cadeau voor iedereen bij wie er ook iemand ontbreekt tijdens de feestdagen.
 haal zakdoeken in huis van
papier of stof sluit ramen, deuren en hoofdstukken kruip onder deken schreeuw in kussen draag enkel nog zwart  Ik heb mezelf kort geleden een zogenoemde magnetic poetry kit cadeau gedaan. Dat is een setje kleine magneetjes met Engelse woorden erop. Door die woorden te combineren kun je gedichten maken. Ik heb alle magneetjes op mijn whiteboard geplakt en er een tijdje elke dag een gedichtje mee gemaakt.
  oog in oog met M. en Mme. Roulin en de ruimte
om me heen om de werken echt te zien rondom mij ademende bomen van de veluwe, in de natuur waar ook hij het liefst was  tweeënveertig jaar geleden maakte ik een vader en een moeder ik maakte twee mensen samen ouders later maakte ik een zusje en zij mij ook Dit gedicht is een bewerking van een gedicht dat ik schreef op 4 oktober 2012.
 vandaag besta ik precies 42 jaar maar
wat bestaat precies 42 jaar? mijn cellen hebben zich al vele malen vernieuwd mijn energie, mijn ziel en mijn fysieke bouwstoffen zijn al veel ouder laat ik het dus herformuleren: (bij Jaume Plensa*)  half dromend, half wakend
kijk ik naar binnen waar ik telkens weer vind waar ik daarbuiten naar zocht  ik heb geluk ik heb een lieve man ik heb geen kinderen maar wel een voorleeskind ik heb geen auto en sta dus nooit in de file ik heb geen baan maar wel werk te doen ik heb de tijd maar soms geen geduld en dan toch haast ik heb geen duidelijk plan ik heb een zwemdiploma, een veterdiploma, een gymnasiumdiploma ik heb een universitaire bul ik heb geen flauw benul ik heb goede hoop Dit gedicht is een imitatio van het gedicht 'Ik, ik, ik' van Remco Campert. Zijn gedicht bestaat uit 12 regels, waarvan er negen beginnen met 'Ik heb' (en drie dus niet). Ik schreef dit gedicht als opdracht voor een cursus die ik volgde bij de Schrijfschool. Het gedicht van Campert kun je hier vinden (voorgedragen door de dichter zelf).
 Ik voel in mij een heel groot gat en vraag me af wat daar ooit zat Bestond daar eerst volledigheid en raakte ik een stukje kwijt? Of was ik altijd al beperkt heb ik het nu pas opgemerkt (Gedicht op 5 juli 2016) Facebook liet me vandaag weten dat ik dit gedicht precies drie jaar geleden schreef. Vijf maanden later zou mijn moeder plotseling overlijden. Als ik het nu lees, is het alsof ik onbewust voorvoelde wat er zou komen. En dat is waar poëzie voor mij vaak over gaat; het proberen te vangen van iets wat er (nog) niet is, iets waar je net niet bij kan, waar je alleen de contouren van kan zien. Dat onderzoeken, beschrijven, tekenen, dat is poëzie. Soms is meteen duidelijk waar het over gaat. En soms duurt het een tijdje.
 wie dood is kan niet meer zoveel je kunt
niets meer beslissen je wordt wel zeer gemist maar je kunt zelf niemand meer missen er wordt aan je gedacht maar zelf kun je aan niets meer denken er wordt van jou geschonken maar zelf kun je niet meer schenken je spullen worden opgeruimd maar jij ruimt niet meer op je rekening wordt geblokkeerd maar jij zet niets meer stop je hypotheek wordt nog betaald maar jij kunt niets betalen er wordt nog eens verhaal gehaald maar waar zijn jouw verhalen? ze worden over je verteld maar jij kunt niet meer spreken nu je dood bent kun je eigenlijk alleen nog maar ontbreken  vannacht schrok ik wakker ik droomde dat je doodging en was opeens heel bang dat je echt dood zou gaan dat is geen ongegronde angst:
iedereen kan zomaar doodgaan je kunt met je fietsje aangereden worden door een bus of heel ziek worden en niet meer te genezen je kunt uit een kermisattractie vallen of verdrinken in een vijver of zwembad als er even niemand op je let ga alsjeblieft niet dood ik zou je teveel missen niet alleen wie je al bent maar ook alles wat je nog zal worden blijf maar leven kleine man je bent pas vijf en de dood is voor jou nog een onbekende laat dat maar wederzijds zijn  dichters vind je in het park
zo tegen Hemelvaart in een jurk of met een bril soms dragen ze een baard Op 29 mei mocht ik gedichten voordragen tijdens het Open podium van het festival Poetry in the Park in het Huijgenspark in Den Haag. Ik las onder meer enkele gedichten uit mijn dichtbundel 'Of weet je alles al'. Bovenstaand filmpje geeft een impressie van mijn optreden.
  Foto door Constance Koningsberger. Voordracht op Internationale Vrouwendag 2019. Op 29 mei is het zover, dan ga ik weer gedichten voordragen. Ditmaal op het open podium van Poetry in the Park in Den Haag. Dat is een tweedaags festival (of eigenlijk twee avonden) dat helemaal bol staat van de rake woorden, ontroerende gedichten, sterke verhalen en lekkere muziek.
 veertig jaar geleden  Morgen gaat de Boekenweek weer van start, dit jaar met het - niet geheel onomstreden - thema 'De moeder de vrouw'. Ter gelegenheid daarvan publiceer ik hieronder mijn gedicht 'Ode aan Demeter'.
 Hill of Tara
hill of green hill of families walks and dogs hill of the druid playing his drum on the top in the icy cold wind because it matters |
RSS-feed
