Hetty's blog
|
|
 Vanaf 1 augustus 2019 is het verboden om gezichtsbedekkende kleding te dragen in het openbaar vervoer. Gezichtsbedekkende kleding is kleding die het gezicht geheel bedekt of waarbij alleen de ogen zichtbaar zijn. Behalve in het openbaar vervoer, geldt het verbod ook in en rondom gebouwen van het onderwijs, de zorg en de overheid. Er zijn een paar uitzonderingen; zo mag je je gezicht bedekken als dit nodig is voor werk of voor sport of bij evenementen. Weet jij welke van de mensen hierboven vanaf morgen niet meer welkom zijn in het ov? Volgens de Rijksoverheid is de wet bedoeld "(...) om gezichtsbedekkende kleding te verbieden op locaties waar je elkaar moet kunnen herkennen en aankijken."
 De totstandkoming van het werk 'Wicht in Grunn'. Materiaal: Acrylverf, fysiek en digitaal Ik was altijd vooral een schrijver. Totdat ik drie jaar geleden opeens ook ging tekenen. Dat verraste mijzelf nog het meest, want dat had ik sinds de lagere school niet meer gedaan. Bovendien heb ik er ook geen bijzonder talent voor.
 De reisgids vermeldt: “In de praktijk is de kans dat homoseksuele toeristen in de problemen komen klein, mits ze discreet omgaan met hun geaardheid.”
Wat een raar advies, denk ik. En wat bedoelen ze eigenlijk? Mannen geen strakke leren hotpants aan en vrouwen geen tuinbroek. En in geen geval over het Songfestival beginnen. Maar even serieus. Wat moet je met zo’n advies? Wat zou dit in de omgekeerde wereld voor mij betekenen. Hoe zou ik discreet omgaan met mijn geaardheid. Niet mijn man zoenen in het openbaar. Oké. Dat is jammer, maar wel te doen. Niet hand in hand lopen of een arm om elkaar heen slaan. Dat wordt al flink opletten en bovendien een domper op de vakantie. Maar zelfs dan is volgens mij voor de buitenwereld nog steeds meteen duidelijk dat we een stel zijn. Hoe ver moet ik gaan? Moet ik verzinnen dat we vrienden zijn, of familie? Moeten we elk een eigen kamer boeken, of een kamer met twee losse bedden? En wordt het dan nog een leuke vakantie? “(…) mits ze discreet omgaan met hun geaardheid.” Hoe vaker ik de zin lees en hoe langer ik erover nadenk, hoe minder bevredigend ik dit advies vind. Hier heb je toch niets aan? Het is vast goed bedoeld van de reisgids-schrijver maar ik vind het een waardeloos advies. Tegelijkertijd denk ik dat het advies toch werkt, omdat homoseksuelen - anders dan ik - wél precies weten wat ermee bedoeld wordt. Omdat het leven ze dat geleerd heeft.  ik ben een zoeker, een ontdekker, een vragensteller
maar soms wil ik graag gewoon het antwoord weten helaas pindakaas dan had ik maar een vinder moeten zijn  ik heb geluk ik heb een lieve man ik heb geen kinderen maar wel een voorleeskind ik heb geen auto en sta dus nooit in de file ik heb geen baan maar wel werk te doen ik heb de tijd maar soms geen geduld en dan toch haast ik heb geen duidelijk plan ik heb een zwemdiploma, een veterdiploma, een gymnasiumdiploma ik heb een universitaire bul ik heb geen flauw benul ik heb goede hoop Dit gedicht is een imitatio van het gedicht 'Ik, ik, ik' van Remco Campert. Zijn gedicht bestaat uit 12 regels, waarvan er negen beginnen met 'Ik heb' (en drie dus niet). Ik schreef dit gedicht als opdracht voor een cursus die ik volgde bij de Schrijfschool. Het gedicht van Campert kun je hier vinden (voorgedragen door de dichter zelf).
 Ik voel in mij een heel groot gat en vraag me af wat daar ooit zat Bestond daar eerst volledigheid en raakte ik een stukje kwijt? Of was ik altijd al beperkt heb ik het nu pas opgemerkt (Gedicht op 5 juli 2016) Facebook liet me vandaag weten dat ik dit gedicht precies drie jaar geleden schreef. Vijf maanden later zou mijn moeder plotseling overlijden. Als ik het nu lees, is het alsof ik onbewust voorvoelde wat er zou komen. En dat is waar poëzie voor mij vaak over gaat; het proberen te vangen van iets wat er (nog) niet is, iets waar je net niet bij kan, waar je alleen de contouren van kan zien. Dat onderzoeken, beschrijven, tekenen, dat is poëzie. Soms is meteen duidelijk waar het over gaat. En soms duurt het een tijdje.
 Wekelijks op mijn vaste voorleesavond en -tijd bel ik aan bij mijn voorleesgezin. Ik druk op de buitenbel en als de zoemer klinkt, duw ik de deur van de flat open en loop de trap op naar de derde verdieping.
 wie dood is kan niet meer zoveel je kunt
niets meer beslissen je wordt wel zeer gemist maar je kunt zelf niemand meer missen er wordt aan je gedacht maar zelf kun je aan niets meer denken er wordt van jou geschonken maar zelf kun je niet meer schenken je spullen worden opgeruimd maar jij ruimt niet meer op je rekening wordt geblokkeerd maar jij zet niets meer stop je hypotheek wordt nog betaald maar jij kunt niets betalen er wordt nog eens verhaal gehaald maar waar zijn jouw verhalen? ze worden over je verteld maar jij kunt niet meer spreken nu je dood bent kun je eigenlijk alleen nog maar ontbreken  was het enkel liefde
of heb ik je betoverd en met magie en hekserij je lieve hart veroverd het heeft in elk geval gewerkt je bent bij mij gebleven en sinds vandaag ken ik je al meer dan mijn halve leven 13/08/1998 - 23/06/2019  vannacht schrok ik wakker ik droomde dat je doodging en was opeens heel bang dat je echt dood zou gaan dat is geen ongegronde angst:
iedereen kan zomaar doodgaan je kunt met je fietsje aangereden worden door een bus of heel ziek worden en niet meer te genezen je kunt uit een kermisattractie vallen of verdrinken in een vijver of zwembad als er even niemand op je let ga alsjeblieft niet dood ik zou je teveel missen niet alleen wie je al bent maar ook alles wat je nog zal worden blijf maar leven kleine man je bent pas vijf en de dood is voor jou nog een onbekende laat dat maar wederzijds zijn  dichters vind je in het park
zo tegen Hemelvaart in een jurk of met een bril soms dragen ze een baard Op 29 mei mocht ik gedichten voordragen tijdens het Open podium van het festival Poetry in the Park in het Huijgenspark in Den Haag. Ik las onder meer enkele gedichten uit mijn dichtbundel 'Of weet je alles al'. Bovenstaand filmpje geeft een impressie van mijn optreden.
 ik zou je zo graag
mijn gedichten voorlezen alleen maar om van je te horen hoe trots je op me bent anderen kunnen je complimenteren maar alleen een moeder kan zo echt trots op je zijn dat je ter plekke een klein stukje groeit en je onoverwinnelijk voelt  Ik heb gister weer niet gekeken. Naar het lijsttrekkersdebat. En dat is niet omdat ik niet geloof in Europa of niet ga stemmen. Beide doe ik namelijk wel.
  Foto door Constance Koningsberger. Voordracht op Internationale Vrouwendag 2019. Op 29 mei is het zover, dan ga ik weer gedichten voordragen. Ditmaal op het open podium van Poetry in the Park in Den Haag. Dat is een tweedaags festival (of eigenlijk twee avonden) dat helemaal bol staat van de rake woorden, ontroerende gedichten, sterke verhalen en lekkere muziek.
 Vandaag is het Lesbian Visibility Day. Nee, ik had er ook nog nooit van gehoord maar volgens Wikipedia bestaat het al sinds 2008. Toen ik het voorbij zag komen, maakte ik er deze tekening bij.
En nee, ik ben niet lesbisch. En nee, ik weet niet zeker of ik dan wel een tekening van mezelf erover mag plaatsen of dat dat gevoelig ligt. Maar aangezien hij al af was toen ik me dat ging afvragen, plaats ik hem toch. Dus: Happy Lesbian Visibility Day allemaal. Laat de Liefde zien. Liefst elke dag.  Voordragen op Internationale Vrouwendag in het Haags Historisch Museum Foto: Constance Koningsberger In november publiceerde ik mijn dichtbundel Of weet je alles al. Dat voelde als een grote mijlpaal; het einde van een intensief proces. Maar eigenlijk begon het toen natuurlijk pas.
|
RSS-feed
