Alhoewel ik al weken niet meer in een fysieke winkel ben geweest (vanwege mijn social distancing anxiety doet mijn man alle boodschappen), weten ze me toch te bereiken: de Moederdag-reclames.

E-mails en online advertenties die voor mij als moederloze dochter het gemis weer even extra voelbaar maken. Ik schreef daar twee jaar geleden dit gedicht over:

Ik sta voor het schap in de supermarkt. Plotseling wurmt de supermarktmanager zich voor mij langs. Ik deins achteruit. ‘He afstand houden!’roep ik. ‘Overdrijf niet zo!’ roept hij boosaardig terug.

My social distancing anxiety. It's getting worse.

Ik loop met grote bogen om
de regels om
gezondheid om
de mensen
heen

Wie kijkt er net als ik ook nóóit naar All You Need Is Love? Het tv-programma dat erom draait mensen - vaak uit het buitenland overgevlogen - met elkaar te herenigen, terwijl het publiek in de studio klappend en juichend toekijkt hoe de geliefden, vrienden en familieleden elkaar huilend in de armen vallen. Je zou denken dat er van dat hele concept in een tijd van social distancing en met vliegtuigen aan de grond weinig overblijft.

It amazes - and annoys - me how many people just walk in the middle of the sidewalk with no intention of stepping aside. I'm tired of zigzagging around them. Maybe this is the solution?

My new mindfulness meditation practice that is very topical at the moment: washing my hands mindfully. For best results, practice multiple times a day. (This was also my practice in drawing hands).

Can you guess which song I drew here?

mijn Barbies hielden ook van auto’s

It's so nice when someone makes you feel appreciated and useful.

My thoughts after listening to Wednesday's episode of the Rumble podcast by Michael Moore.

Stel je eens voor…

Je hebt op dinsdag een afspraak met mij voor een workshop  stakeholderbetrokkenheid. Ik heb geen tijdstip met je afgesproken. In de ochtend kun je mij bellen om te horen binnen welk tijdvak ik kom. Je belt.

Moeten en Willen. Klik op de onderstaande knop om het stripje beter te bekijken.

Een beetje beduusd stond Frank op de gang buiten de vergaderzaal waar hij zojuist zijn plannen had gepresenteerd aan het management. Hadden ze hem nou echt uitgelachen?

Vandaag is de laatste dag van de Poëzieweek (20 januari t/m 5 februari 2020). Ter afsluiting van deze week, plaats ik hieronder een gedicht uit mijn dichtbundel 'Of weet je alles al'. Dit gedicht en enkele anderen, kun je ook lezen in de preview van de dichtbundel.

Herinner je je nog de reclameslogan “Is er koffie na de dood” waar begin jaren ’90 in ons land veel ophef over was? Hij werd zelfs door de Reclamecode-commissie verboden. De dood was blijkbaar een onderwerp waar je niet al te luchtig over mocht doen. Ik ontdekte dat het ook vandaag de dag nog steeds een onderwerp is dat veel mensen liever vermijden.

Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat mijn eerste boek uitkwam: een managementboek over het creëren van betrokkenheid in projecten. Het was een verhaal dat ik al langer wilde vertellen, maar het daadwerkelijk schrijven vergde veel tijd en discipline. Op de dag van publicatie, 17 januari 2015, trakteerde ik alle aanwezigen op taart.

Al vlak na de publicatie begonnen mensen me te vragen wanneer mijn volgende boek zou verschijnen. Maar ik had helemaal geen zin in nog een boek. Ik had alles wat ik wilde zeggen immers net in dit boek opgeschreven. Ik kon toen nog niet vermoeden dat ik twee jaar later al bezig zou zijn aan mijn tweede boek. En gelukkig maar.

Een nieuw jaar ligt voor je als verse sneeuw. Wat doe jij? Stap je erin of laat je het nog even zo liggen? Dit schreef ik er eerder over op mijn blog: