Hetty's blog
|
|
 I look into a nostril
or at an empty chair I also see myself which is distracting - how’s my hair? No one looks me in the eye I did not shake their hands and suddenly I’m wondering: would they be wearing pants? It can be quite unsettling being on a call It may say I'm connected but I don't feel that at all All incidents portrayed in this poem are fictitious. No identification with actual persons is intended or should be inferred.
0 Reacties
 'Of weet je alles al' is een troostrijke dichtbundel voor wie een dierbare verloren heeft. Een mooi cadeau aan jezelf of een ander met de Feestdagen.
 In en rondom het Centraal Station Utrecht wordt al jaren uitgebreid verbouwd. Ik herinner me nog een poster van jaren geleden met een baby erop, vergezeld van de tekst dat als deze baby gaat studeren, hij van het nieuwe station gebruik kan maken. Kortom: het was vanaf het begin duidelijk dat dit een langdurige verbouwing zou worden.
 Vandaag voor de derde keer. Mijn dichtbundel is een troostrijk cadeau voor iedereen bij wie er ook iemand ontbreekt tijdens de feestdagen.
De nieuwste editie van Blikveld is verschenen. Je kunt hem hier online lezen.
Blikveld bevat updates, inspiratie en nieuws in de vorm van blogs, tekeningen en gedichten. Wil je dit maandelijks in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan in via de onderstaande knop.
 Als klein meisje kon ik me al echt verheugen op mijn verjaardag. Weken, zo niet maanden van te voren begon ik al met het opstellen van een verlanglijstje. Zorgvuldig bestudeerde ik reclamefolders van speelgoedwinkels en knipte ik barbie-kleertjes, het my little pony kasteel, lego en kinderboeken uit. De laatste paar nachten voor de Grote Dag kon ik maar met moeite in slaap komen.
(Afspelen met geluid) In mijn tuin staat een grote boom die in de herfst zijn bladeren laat vallen. Ze vallen ook in de tuin van de buurvrouw. Die vertelde me eens dat het wel erg veel werk is, al die blaadjes. Ik begreep dat eerst niet helemaal.
 haal zakdoeken in huis van
papier of stof sluit ramen, deuren en hoofdstukken kruip onder deken schreeuw in kussen draag enkel nog zwart  Ik heb mezelf kort geleden een zogenoemde magnetic poetry kit cadeau gedaan. Dat is een setje kleine magneetjes met Engelse woorden erop. Door die woorden te combineren kun je gedichten maken. Ik heb alle magneetjes op mijn whiteboard geplakt en er een tijdje elke dag een gedichtje mee gemaakt.
 'En wat doe jij?'
Een veelgestelde vraag waar ik eigenlijk nooit een goed antwoord op heb gehad. Niet omdat ik niet weet met welke activiteiten ik op dat moment bezig ben, maar omdat de vraag in mijn beleving een coherente samenvatting verdient die ik niet kan formuleren.   oog in oog met M. en Mme. Roulin en de ruimte
om me heen om de werken echt te zien rondom mij ademende bomen van de veluwe, in de natuur waar ook hij het liefst was  “Mevrouw u zit in de stiltecoupé”
“Ja daarom praten we ook zachtjes” “Maar u mag hier helemaal niet praten” Zomaar een (waargebeurd) gesprekje dat ik voerde in mijn nevenfunctie als stilte-politieagent. Ik hou erg van stilte, maar zelfs in de stiltecoupé van de trein - een van de weinige plaatsen waar stilte een regel is - is het soms ver te zoeken.  "Goedemiddag”, klinkt de stem van de conducteur in de trein van Utrecht naar Den Haag. Als ik aanstalten maak om mijn ov-chipkaart tevoorschijn te halen, zegt hij dat hij niet komt controleren. “Ik kom alleen even kijken of u nog vragen heeft”. Enigszins ontregeld door het onverwachte van zijn opmerking, zeg ik iets te snel nee.
Maar dat klopt natuurlijk niet. Ik zit vol vragen.  tweeënveertig jaar geleden maakte ik een vader en een moeder ik maakte twee mensen samen ouders later maakte ik een zusje en zij mij ook Dit gedicht is een bewerking van een gedicht dat ik schreef op 4 oktober 2012.
 vandaag besta ik precies 42 jaar maar
wat bestaat precies 42 jaar? mijn cellen hebben zich al vele malen vernieuwd mijn energie, mijn ziel en mijn fysieke bouwstoffen zijn al veel ouder laat ik het dus herformuleren:  Kort geleden sloot ik de dag af in een strandtent vlakbij mijn huis. Het was avond, al wat kouder en er stond een harde wind dus het strand was verlaten. Nou bijna verlaten dan. Buiten, vlak voor het raam waar ik zat was een meisje aan het spelen met een kleurige vlieger. Een eenvoudig ruitvormig model met een staart met gekleurde strikjes eraan.
Degenen die mij al langer volgen, herinneren zich wellicht dat ik jaren geleden de digitale nieuwsbrief Blikveld uitgaf. Daarin deelde ik mijn ontdekkingen en gaf ik een inkijkje in mijn blikveld, om lezers te inspireren zelf op ontdekkingstocht te gaan naar manieren om betrokkenheid te creëren. Tussen 2011 en 2015 ontvingen een paar honderd mensen Blikveld zeer onregelmatig in hun mailbox.
 Het raakt me elke keer weer als ik erbij stil sta hoe kort het nog maar geleden is dat vrouwen dezelfde rechten kregen als mannen. Zoals afgelopen week, toen ik in het Groninger Museum de tentoonstelling ‘Strijd! 100 jaar vrouwenkiesrecht’ bezocht.
(bij Jaume Plensa*)  half dromend, half wakend
kijk ik naar binnen waar ik telkens weer vind waar ik daarbuiten naar zocht  Gebabbel, gebabbel, gebabbel  Vanaf 1 augustus 2019 is het verboden om gezichtsbedekkende kleding te dragen in het openbaar vervoer. Gezichtsbedekkende kleding is kleding die het gezicht geheel bedekt of waarbij alleen de ogen zichtbaar zijn. Behalve in het openbaar vervoer, geldt het verbod ook in en rondom gebouwen van het onderwijs, de zorg en de overheid. Er zijn een paar uitzonderingen; zo mag je je gezicht bedekken als dit nodig is voor werk of voor sport of bij evenementen. Weet jij welke van de mensen hierboven vanaf morgen niet meer welkom zijn in het ov? Volgens de Rijksoverheid is de wet bedoeld "(...) om gezichtsbedekkende kleding te verbieden op locaties waar je elkaar moet kunnen herkennen en aankijken."
|
Categorieën
Alles
Beluister enkele van mijn blogs ook als audioblog op mijn podcast
|
