It amazes - and annoys - me how many people just walk in the middle of the sidewalk with no intention of stepping aside. I'm tired of zigzagging around them. Maybe this is the solution?

My new mindfulness meditation practice that is very topical at the moment: washing my hands mindfully. For best results, practice multiple times a day. (This was also my practice in drawing hands).

Can you guess which song I drew here?

mijn Barbies hielden ook van auto’s

It's so nice when someone makes you feel appreciated and useful.

My thoughts after listening to Wednesday's episode of the Rumble podcast by Michael Moore.

Stel je eens voor…

Je hebt op dinsdag een afspraak met mij voor een workshop  stakeholderbetrokkenheid. Ik heb geen tijdstip met je afgesproken. In de ochtend kun je mij bellen om te horen binnen welk tijdvak ik kom. Je belt.

Moeten en Willen. Klik op de onderstaande knop om het stripje beter te bekijken.

Een beetje beduusd stond Frank op de gang buiten de vergaderzaal waar hij zojuist zijn plannen had gepresenteerd aan het management. Hadden ze hem nou echt uitgelachen?

Vandaag is de laatste dag van de Poëzieweek (20 januari t/m 5 februari 2020). Ter afsluiting van deze week, plaats ik hieronder een gedicht uit mijn dichtbundel 'Of weet je alles al'. Dit gedicht en enkele anderen, kun je ook lezen in de preview van de dichtbundel.

Herinner je je nog de reclameslogan “Is er koffie na de dood” waar begin jaren ’90 in ons land veel ophef over was? Hij werd zelfs door de Reclamecode-commissie verboden. De dood was blijkbaar een onderwerp waar je niet al te luchtig over mocht doen. Ik ontdekte dat het ook vandaag de dag nog steeds een onderwerp is dat veel mensen liever vermijden.

Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat mijn eerste boek uitkwam: een managementboek over het creëren van betrokkenheid in projecten. Het was een verhaal dat ik al langer wilde vertellen, maar het daadwerkelijk schrijven vergde veel tijd en discipline. Op de dag van publicatie, 17 januari 2015, trakteerde ik alle aanwezigen op taart.

Al vlak na de publicatie begonnen mensen me te vragen wanneer mijn volgende boek zou verschijnen. Maar ik had helemaal geen zin in nog een boek. Ik had alles wat ik wilde zeggen immers net in dit boek opgeschreven. Ik kon toen nog niet vermoeden dat ik twee jaar later al bezig zou zijn aan mijn tweede boek. En gelukkig maar.

Een nieuw jaar ligt voor je als verse sneeuw. Wat doe jij? Stap je erin of laat je het nog even zo liggen? Dit schreef ik er eerder over op mijn blog:

Begin december was het onrustig in de wijken in Den Haag waar de vreugdevuren op oudejaarsavond dit jaar niet doorgaan. Er werden vuurwerkbommen gegooid door - soms wel erg jonge - buutbewoners, de ME moest uitrukken en er werd zelfs een crematie georganiseerd, mét overlijdensadvertentie. Waarom gebeurt dit?

Elk jaar rond deze tijd hou ik ervan om me terug te trekken en naar binnen te keren. Terugkijken op het afgelopen jaar, familie opzoeken en vooral ook heel veel tijd thuis op de bank doorbrengen. Een periode van rust en stilte voordat in de loop van januari het nieuwe jaar losbarst.

December: de tijd van zaken afronden, feestdagen met familie, vrede op aarde, rellen in Duindorp en… borrels. Heel veel borrels. Sinterklaasborrels. Kerstborrels. Oudjaarsborrels. Nieuwjaarsborrels. Gezellig met collega’s of vrienden proosten op het afgelopen jaar, herinneringen ophalen, successen vieren. Toch wordt niet iedereen blij bij de gedachte aan een borrel.

Het is de vraag of dit wel de bedoeling is. Of ik hier nu
moet zitten: achter dit bureau, bijtend op deze lip
onder vurig contactlensloos herfstoranje. Of ik nu
deze woorden schrijven moet. Het is de vraag

of ik de stem ben in mijn hoofd, of die er
luistert of die het luisteren bemerkt. Het is de vraag wie
ik nog ben, als ik geen vrouw dochter zus tante schrijver ondernemer
kant noch vis, of ik overblijf zonder verleden
en verschiet, enkel gebeur in dit moment. Het is de vraag

waar in mijn lichaam ik vertoef: als ik mijn voet
een hand, een been, arm, romp, als ik mij deel
voor deel ontmantel, wanneer ik dan mezelf verliezen zal. En of ik voortbesta
na bast en dood en of ik dan mijzelf tegenkom. Het is de vraag

of ik wel schrijver ben
van dit gedicht en over wie
het eigenlijk gaat.

I look into a nostril
or at an empty chair
I also see myself
which is distracting - how’s my hair?

No one looks me in the eye
I did not shake their hands
and suddenly I’m wondering:
would they be wearing pants?

It can be quite unsettling
being on a call
It may say I'm connected
but I don't feel that at all

All incidents portrayed in this poem are fictitious. No identification with actual persons is intended or should be inferred.

'Of weet je alles al' is een troostrijke dichtbundel voor wie een dierbare verloren heeft. Een mooi cadeau aan jezelf of een ander met de Feestdagen.