Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat mijn eerste boek uitkwam: een managementboek over het creëren van betrokkenheid in projecten. Het was een verhaal dat ik al langer wilde vertellen, maar het daadwerkelijk schrijven vergde veel tijd en discipline. Op de dag van publicatie, 17 januari 2015, trakteerde ik alle aanwezigen op taart.

Al vlak na de publicatie begonnen mensen me te vragen wanneer mijn volgende boek zou verschijnen. Maar ik had helemaal geen zin in nog een boek. Ik had alles wat ik wilde zeggen immers net in dit boek opgeschreven. Ik kon toen nog niet vermoeden dat ik twee jaar later al bezig zou zijn aan mijn tweede boek. En gelukkig maar.

Een nieuw jaar ligt voor je als verse sneeuw. Wat doe jij? Stap je erin of laat je het nog even zo liggen? Dit schreef ik er eerder over op mijn blog:

Begin december was het onrustig in de wijken in Den Haag waar de vreugdevuren op oudejaarsavond dit jaar niet doorgaan. Er werden vuurwerkbommen gegooid door - soms wel erg jonge - buutbewoners, de ME moest uitrukken en er werd zelfs een crematie georganiseerd, mét overlijdensadvertentie. Waarom gebeurt dit?

Elk jaar rond deze tijd hou ik ervan om me terug te trekken en naar binnen te keren. Terugkijken op het afgelopen jaar, familie opzoeken en vooral ook heel veel tijd thuis op de bank doorbrengen. Een periode van rust en stilte voordat in de loop van januari het nieuwe jaar losbarst.

December: de tijd van zaken afronden, feestdagen met familie, vrede op aarde, rellen in Duindorp en… borrels. Heel veel borrels. Sinterklaasborrels. Kerstborrels. Oudjaarsborrels. Nieuwjaarsborrels. Gezellig met collega’s of vrienden proosten op het afgelopen jaar, herinneringen ophalen, successen vieren. Toch wordt niet iedereen blij bij de gedachte aan een borrel.

Het is de vraag of dit wel de bedoeling is. Of ik hier nu
moet zitten: achter dit bureau, bijtend op deze lip
onder vurig contactlensloos herfstoranje. Of ik nu
deze woorden schrijven moet. Het is de vraag

of ik de stem ben in mijn hoofd, of die er
luistert of die het luisteren bemerkt. Het is de vraag wie
ik nog ben, als ik geen vrouw dochter zus tante schrijver ondernemer
kant noch vis, of ik overblijf zonder verleden
en verschiet, enkel gebeur in dit moment. Het is de vraag

waar in mijn lichaam ik vertoef: als ik mijn voet
een hand, een been, arm, romp, als ik mij deel
voor deel ontmantel, wanneer ik dan mezelf verliezen zal. En of ik voortbesta
na bast en dood en of ik dan mijzelf tegenkom. Het is de vraag

of ik wel schrijver ben
van dit gedicht en over wie
het eigenlijk gaat.

I look into a nostril
or at an empty chair
I also see myself
which is distracting - how’s my hair?

No one looks me in the eye
I did not shake their hands
and suddenly I’m wondering:
would they be wearing pants?

It can be quite unsettling
being on a call
It may say I'm connected
but I don't feel that at all

All incidents portrayed in this poem are fictitious. No identification with actual persons is intended or should be inferred.

'Of weet je alles al' is een troostrijke dichtbundel voor wie een dierbare verloren heeft. Een mooi cadeau aan jezelf of een ander met de Feestdagen.

In en rondom het Centraal Station Utrecht wordt al jaren uitgebreid verbouwd. Ik herinner me nog een poster van jaren geleden met een baby erop, vergezeld van de tekst dat als deze baby gaat studeren, hij van het nieuwe station gebruik kan maken. Kortom: het was vanaf het begin duidelijk dat dit een langdurige verbouwing zou worden.

De nieuwste editie van Blikveld is verschenen. Je kunt hem hier online lezen.

Blikveld bevat updates, inspiratie en nieuws in de vorm van blogs, tekeningen en gedichten. Wil je dit maandelijks in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan in via de onderstaande knop.

Als klein meisje kon ik me al echt verheugen op mijn verjaardag. Weken, zo niet maanden van te voren begon ik al met het opstellen van een verlanglijstje. Zorgvuldig bestudeerde ik reclamefolders van speelgoedwinkels en knipte ik barbie-kleertjes, het my little pony kasteel, lego en kinderboeken uit. De laatste paar nachten voor de Grote Dag kon ik maar met moeite in slaap komen.

In mijn tuin staat een grote boom die in de herfst zijn bladeren laat vallen. Ze vallen ook in de tuin van de buurvrouw. Die vertelde me eens dat het wel erg veel werk is, al die blaadjes. Ik begreep dat eerst niet helemaal.

haal zakdoeken in huis van
papier of stof sluit
ramen, deuren en hoofdstukken kruip onder
deken schreeuw in
kussen draag enkel nog
zwart

Ik heb mezelf kort geleden een zogenoemde magnetic poetry kit cadeau gedaan. Dat is een setje kleine magneetjes met Engelse woorden erop. Door die woorden te combineren kun je gedichten maken. Ik heb alle magneetjes op mijn whiteboard geplakt en er een tijdje elke dag een gedichtje mee gemaakt.

'En wat doe jij?'

Een veelgestelde vraag waar ik eigenlijk nooit een goed antwoord op heb gehad. Niet omdat ik niet weet met welke activiteiten ik op dat moment bezig ben, maar omdat de vraag in mijn beleving een coherente samenvatting verdient die ik niet kan formuleren.

oog in oog met M. en Mme. Roulin en de ruimte
om me heen om de werken
echt te zien rondom
mij ademende bomen
van de veluwe, in de natuur
waar ook hij het liefst was

“Mevrouw u zit in de stiltecoupé”
“Ja daarom praten we ook zachtjes”
“Maar u mag hier helemaal niet praten”
Zomaar een (waargebeurd) gesprekje dat ik voerde in mijn nevenfunctie als stilte-politieagent. Ik hou erg van stilte, maar zelfs in de stiltecoupé van de trein - een van de weinige plaatsen waar stilte een regel is - is het soms ver te zoeken.

tweeënveertig jaar geleden maakte ik
een vader en een moeder
ik maakte twee mensen samen
ouders later maakte ik een zusje
en zij mij ook

vandaag besta ik precies 42 jaar maar
wat bestaat precies 42 jaar?
mijn cellen hebben zich al vele malen
vernieuwd mijn energie, mijn ziel
en mijn fysieke bouwstoffen zijn al veel ouder

laat ik het dus herformuleren:

Kort geleden sloot ik de dag af in een strandtent vlakbij mijn huis. Het was avond, al wat kouder en er stond een harde wind dus het strand was verlaten. Nou bijna verlaten dan. Buiten, vlak voor het raam waar ik zat was een meisje aan het spelen met een kleurige vlieger. Een eenvoudig ruitvormig model met een staart met gekleurde strikjes eraan.

Degenen die mij al langer volgen, herinneren zich wellicht dat ik jaren geleden de digitale nieuwsbrief Blikveld uitgaf. Daarin deelde ik mijn ontdekkingen en gaf ik een inkijkje in mijn blikveld, om lezers te inspireren zelf op ontdekkingstocht te gaan naar manieren om betrokkenheid te creëren. Tussen 2011 en 2015 ontvingen een paar honderd mensen Blikveld zeer onregelmatig in hun mailbox.