Ik heb mezelf kort geleden een zogenoemde magnetic poetry kit cadeau gedaan. Dat is een setje kleine magneetjes met Engelse woorden erop. Door die woorden te combineren kun je gedichten maken. Ik heb alle magneetjes op mijn whiteboard geplakt en er een tijdje elke dag een gedichtje mee gemaakt.

'En wat doe jij?'

Een veelgestelde vraag waar ik eigenlijk nooit een goed antwoord op heb gehad. Niet omdat ik niet weet met welke activiteiten ik op dat moment bezig ben, maar omdat de vraag in mijn beleving een coherente samenvatting verdient die ik niet kan formuleren.

oog in oog met M. en Mme. Roulin en de ruimte
om me heen om de werken
echt te zien rondom
mij ademende bomen
van de veluwe, in de natuur
waar ook hij het liefst was

“Mevrouw u zit in de stiltecoupé”
“Ja daarom praten we ook zachtjes”
“Maar u mag hier helemaal niet praten”
Zomaar een (waargebeurd) gesprekje dat ik voerde in mijn nevenfunctie als stilte-politieagent. Ik hou erg van stilte, maar zelfs in de stiltecoupé van de trein - een van de weinige plaatsen waar stilte een regel is - is het soms ver te zoeken.

tweeënveertig jaar geleden maakte ik
een vader en een moeder
ik maakte twee mensen samen
ouders later maakte ik een zusje
en zij mij ook

vandaag besta ik precies 42 jaar maar
wat bestaat precies 42 jaar?
mijn cellen hebben zich al vele malen
vernieuwd mijn energie, mijn ziel
en mijn fysieke bouwstoffen zijn al veel ouder

laat ik het dus herformuleren:

Kort geleden sloot ik de dag af in een strandtent vlakbij mijn huis. Het was avond, al wat kouder en er stond een harde wind dus het strand was verlaten. Nou bijna verlaten dan. Buiten, vlak voor het raam waar ik zat was een meisje aan het spelen met een kleurige vlieger. Een eenvoudig ruitvormig model met een staart met gekleurde strikjes eraan.

Degenen die mij al langer volgen, herinneren zich wellicht dat ik jaren geleden de digitale nieuwsbrief Blikveld uitgaf. Daarin deelde ik mijn ontdekkingen en gaf ik een inkijkje in mijn blikveld, om lezers te inspireren zelf op ontdekkingstocht te gaan naar manieren om betrokkenheid te creëren. Tussen 2011 en 2015 ontvingen een paar honderd mensen Blikveld zeer onregelmatig in hun mailbox.

Het raakt me elke keer weer als ik erbij stil sta hoe kort het nog maar geleden is dat vrouwen dezelfde rechten kregen als mannen. Zoals afgelopen week, toen ik in het Groninger Museum de tentoonstelling ‘Strijd! 100 jaar vrouwenkiesrecht’ bezocht.

- "Wat is er?"
- "Niets"
- "O echt? Vertel!"

half dromend, half wakend
kijk ik naar binnen
waar ik telkens weer
vind waar ik
daarbuiten naar
zocht

#SixWordStories

aan de kutwijven, manwijven, domme dozen
nasties, bitches & landverraders

Vanaf 1 augustus 2019 is het verboden om gezichtsbedekkende kleding te dragen in het openbaar vervoer. Gezichtsbedekkende kleding is kleding die het gezicht geheel bedekt of waarbij alleen de ogen zichtbaar zijn.

Behalve in het openbaar vervoer, geldt het verbod ook in en rondom gebouwen van het onderwijs, de zorg en de overheid. Er zijn een paar uitzonderingen; zo mag je je gezicht bedekken als dit nodig is voor werk of voor sport of bij evenementen.

Weet jij welke van de mensen hierboven vanaf morgen niet meer welkom zijn in het ov?

Volgens de Rijksoverheid is de wet bedoeld "(...) om gezichtsbedekkende kleding te verbieden op locaties waar je elkaar moet kunnen herkennen en aankijken."

Ik was altijd vooral een schrijver. Totdat ik drie jaar geleden opeens ook ging tekenen. Dat verraste mijzelf nog het meest, want dat had ik sinds de lagere school niet meer gedaan. Bovendien heb ik er ook geen bijzonder talent voor.

De reisgids vermeldt: “In de praktijk is de kans dat homoseksuele toeristen in de problemen komen klein, mits ze discreet omgaan met hun geaardheid.”
 
Wat een raar advies, denk ik. En wat bedoelen ze eigenlijk? Mannen geen strakke leren hotpants aan en vrouwen geen tuinbroek. En in geen geval over het Songfestival beginnen.
 
Maar even serieus. Wat moet je met zo’n advies? Wat zou dit in de omgekeerde wereld voor mij betekenen. Hoe zou ik discreet omgaan met mijn geaardheid. Niet mijn man zoenen in het openbaar. Oké. Dat is jammer, maar wel te doen. Niet hand in hand lopen of een arm om elkaar heen slaan. Dat wordt al flink opletten en bovendien een domper op de vakantie.
 
Maar zelfs dan is volgens mij voor de buitenwereld nog steeds meteen duidelijk dat we een stel zijn. Hoe ver moet ik gaan? Moet ik verzinnen dat we vrienden zijn, of familie? Moeten we elk een eigen kamer boeken, of een kamer met twee losse bedden? En wordt het dan nog een leuke vakantie?
 
“(…) mits ze discreet omgaan met hun geaardheid.” Hoe vaker ik de zin lees en hoe langer ik erover nadenk, hoe minder bevredigend ik dit advies vind. Hier heb je toch niets aan? Het is vast goed bedoeld van de reisgids-schrijver maar ik vind het een waardeloos advies.
 
Tegelijkertijd denk ik dat het advies toch werkt, omdat homoseksuelen - anders dan ik - wél precies weten wat ermee bedoeld wordt. Omdat het leven ze dat geleerd heeft.

ik ben een zoeker, een ontdekker, een vragensteller 
maar soms wil ik graag gewoon het antwoord weten 

helaas pindakaas
dan had ik maar een vinder moeten zijn

ik heb geluk ik heb een lieve man
ik heb geen kinderen maar wel een voorleeskind
ik heb geen auto
en sta dus nooit in de file
ik heb geen baan maar wel werk te doen
ik heb de tijd maar soms geen geduld
en dan toch haast
ik heb geen duidelijk plan
ik heb een zwemdiploma, een veterdiploma, een gymnasiumdiploma
ik heb een universitaire bul
ik heb geen flauw benul ik heb
goede hoop