Hetty's blog
|
|
 Hill of Tara
hill of green hill of families walks and dogs hill of the druid playing his drum on the top in the icy cold wind because it matters  Ik besloot dit jaar om het nieuwe jaar rustig te beginnen. Dus wandelde ik in januari rustig het nieuwe jaar in, na een teruggetrokken winterslaapperiode in december - enigszins geholpen door twee elkaar opvolgende verkoudheidsvirussen die me bijna drie weken in hun greep, en op de bank onder een dekentje, hielden.
 Als je heel veel van iemand houdt, doet het heel veel pijn als je diegene verliest. Liefde en rouw zijn als het ware twee kanten van dezelfde medaille. Als je iemand verliest, kan dat zoveel pijn doen dat je denkt: dit wil ik nooit meer meemaken. Zoveel pijn wil ik nooit meer voelen. Maar de enige manier om dat te bereiken is om ook nooit meer van iemand te houden. - Uit de boekpresentatie 'Of weet je alles al' op 18 november 2018
 Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik mijn eerste boek publiceerde. Dat vierde ik met een feestelijke boekpresentatie. Er was taart. Er was champagne. Er waren hapjes en drankjes (veel te veel hapjes en drankjes). Er waren lieve mensen. Mijn moeder was er.  soms al in november
uit velen uitverkoren op handen gedragen thuis warm onthaald versierd verlicht en toegezongen slechts een maand later liefdeloos afgedankt op straat gezet o denneboom  toen ik geboren werd
was mijn oma al 70 jaar ze kende mij als baby kind, puber, student jong volwassene en overleed in de leeftijd van 92 jaar.  Mijn moeder overleed rond Sinterklaas 2016. Ze had alles voorbereid: snoepgoed, cadeaus, gedichten. Alles stond klaar. Maar we hebben het feest niet meer samen kunnen vieren.
 ik schreeuw
de zee mijn verhaal bulder mijn pijn in haar branding vloek golf longen lijf opklaring  Jij kunt me helpen om mijn dichtbundel bij meer mensen onder de aandacht te brengen door een korte beoordeling te schrijven in een online boekwinkel.
Er zijn heel veel plaatsen waar je recensies kunt schrijven, maar ik verwacht dat de meeste mensen de dichtbundel tegenkomen op Bol.com of op de website van mijn uitgever Palmslag.  De afgelopen weken gingen velen me al voor.
Maar nu heb ik hem dan ook gevat.  geen wit licht
geen mystieke koude mist geen voorouderlijke geesten op bezoek ik vond de dood maar doodgewoon alleen bijzonder vroeg  Een koffieautomaat, een paar tafels en stoelen: de bezoekersruimte van de afdeling neurologie in het UMCG, begin december 2016.
“Jullie hoeven niet zo te huilen hoor”, zegt de man die we al vaker hebben gezien omdat hij bij mijn moeder op de zaal ligt. “Ik was een jaar geleden ook nog zo en kijk hoe goed het nu met me gaat.” Hij verwijst naar de hersenbloeding die hij vorig jaar heeft gehad.  "Echte schrijvers schrijven met een vulpen", zei boekenvroedvrouw Yoeke Nagel tegen me op de boekpresentatie van mijn dichtbundel. En ze gaf me er een.
 Vandaag had ik klaarblijkelijk het 'Praat niet met mij'-bordje op mijn voorhoofd niet op - werkt normaal altijd voortreffelijk. Of misschien zat het wel verstopt onder mijn winterse muts.  Het waren intensieve dagen, weken, maanden in de aanloop naar de presentatie van mijn dichtbundel afgelopen zondag. En nu het achter de rug is, voel ik me net een leeggelopen ballonnetje. Best een fijn gevoel even.
 toen ik de Dood ontmoette speet het me wel nadien dat hij de echte was en niet verkleed voor Halloween De tekening komt uit mijn dichtbundel 'Of weet je alles al' en hoort bij een ander gedicht. Dit gedichtje heb ik vandaag gemaakt en staat niet in de dichtbundel.
 Die wachtmuziekjes... Wie zit daar nou eigenlijk op te wachten?  Misschien heb je een heel romantisch beeld van hoe het is om dichter te zijn. Elke dag uitslapen, veel in de natuur wandelen om inspiratie op te doen, af en toe een paar woorden op papier zetten en als je hart breekt gebruik je die pijn weer voor je volgende bestseller. Wat een luizenleven! Laat me deze illusie even doorprikken...
 Wie herkent dit?
En hebben vrouwen dit nou vaker dan mannen? Omdat wij de hele dag lief horen te glimlachen? |
