- "Dit vind ik helemaal niks"
- "Veel te druk"
- "En de kleur is lelijk"
- "Een groot lomp blok"
- "..."

En daarom ga ik zo graag alleen naar een museum. Lekker lang en rustig kijken zonder er iets van te hoeven vinden. Me alleen maar verwonderen.

Foto: De Dichteres van Zadkine (in Museum Beelden aan Zee)

Ik besloot dit jaar om het nieuwe jaar rustig te beginnen. Dus wandelde ik in januari rustig het nieuwe jaar in, na een teruggetrokken winterslaapperiode in december - enigszins geholpen door twee elkaar opvolgende verkoudheidsvirussen die me bijna drie weken in hun greep, en op de bank onder een dekentje, hielden.

I try to remember
the last time
I was warm
was I ever not cold?

Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik mijn eerste boek publiceerde. Dat vierde ik met een feestelijke boekpresentatie. Er was taart. Er was champagne. Er waren hapjes en drankjes (veel te veel hapjes en drankjes). Er waren lieve mensen. Mijn moeder was er.

soms al in november
uit velen uitverkoren
op handen gedragen
thuis warm onthaald
versierd verlicht
en toegezongen

slechts een maand
later liefdeloos
afgedankt
op straat
gezet

o denneboom

toen ik geboren werd
was mijn oma al 70 jaar
ze kende mij als baby
kind, puber, student
jong volwassene
en overleed in de leeftijd van 92 jaar.

Mijn moeder overleed rond Sinterklaas 2016. Ze had alles voorbereid: snoepgoed, cadeaus, gedichten. Alles stond klaar. Maar we hebben het feest niet meer samen kunnen vieren.

ik heb hem weer gemaakt:
de anglo-italiaanse trifle

geen wit licht
geen mystieke koude mist
geen voorouderlijke geesten
op bezoek

ik vond de dood
maar doodgewoon
alleen bijzonder vroeg

Een koffieautomaat, een paar tafels en stoelen: de bezoekersruimte van de afdeling neurologie in het UMCG, begin december 2016.

“Jullie hoeven niet zo te huilen hoor”, zegt de man die we al vaker hebben gezien omdat hij bij mijn moeder op de zaal ligt. “Ik was een jaar geleden ook nog zo en kijk hoe goed het nu met me gaat.” Hij verwijst naar de hersenbloeding die hij vorig  jaar heeft gehad.

Vanaf heden ben ik in het trotse bezit van een gast-abonnement op de openbare bibliotheek in Groningen. In plaats van in mijn rugzak kilo's boeken heen en weer te slepen tussen Den Haag en Groningen, kan ik ze voortaan daar lenen. Toen de medewerker bij wie ik me aanmeldde me de voorwaarden vertelde, ging mijn lezershartje sneller kloppen. Want wat blijkt...

Ik.
Pampus.
Ervoor.

“En wat doe jij nu?”
“Ik maak een dichtbundel”
“Kun je dan dichten?”
“Tja ik denk het, ik doe het al”
“En heb je daar dan verstand van, ken je alle regels?”
“Ik volg eigenlijk niet zoveel regels”

Dan toont mijn nichtje me
haar lagereschoolrapport. Naast
“kritiek op eigen werk”
heeft de juf
“matig”
aangekruist (dat is
de laagste score).

En ik denk: goed zo
meisje laat dat maar
aan anderen over.

Verderop lees ik
“Soms wat dromerig
en verstrooid”

Misschien wordt ze later
ook wel schrijver.

Als student had ik er eigenlijk nooit last van: studie-ontwijkend gedrag, oftewel uitstelgedrag

Maar nu ik al twee dagen aan de flaptekst van mijn dichtbundel werk, - of liever gezegd zou moeten werken - merk ik hoe ontzettend goed ik er eigenlijk in ben, in schrijf-ontwijkend gedrag.

als je na lang schrijven bent
volgeschreven
opgeschreven
afgeschreven?

Een onverwachte bezoeker tijdens mijn schrijfretraite:
een gigantische libel vloog zomaar
mijn huisje binnen.

Voor inspiratie tijdens het schrijven ging ik weer eens wandelen in het bos. En daar raakte ik weer eens in gesprek met het baasje van een loslopende hond. Een mevrouw dit keer, met nordic walking stokken en gekleed in een vrolijke zomerjurk. Ze liep al een tijdje achter me, steeds haar hond tot de orde roepend opdat hij toch vooral niet op me af zou rennen - wat het beest overduidelijk dolgraag wilde. Ik werd er bloednerveus van en besloot ze te laten passeren en daarna in tegenovergestelde richting verder (of liever gezegd terug) te lopen.