It's so nice when someone makes you feel appreciated and useful.

Begin december was het onrustig in de wijken in Den Haag waar de vreugdevuren op oudejaarsavond dit jaar niet doorgaan. Er werden vuurwerkbommen gegooid door - soms wel erg jonge - buutbewoners, de ME moest uitrukken en er werd zelfs een crematie georganiseerd, mét overlijdensadvertentie. Waarom gebeurt dit?

In en rondom het Centraal Station Utrecht wordt al jaren uitgebreid verbouwd. Ik herinner me nog een poster van jaren geleden met een baby erop, vergezeld van de tekst dat als deze baby gaat studeren, hij van het nieuwe station gebruik kan maken. Kortom: het was vanaf het begin duidelijk dat dit een langdurige verbouwing zou worden.

Vanaf 1 augustus 2019 is het verboden om gezichtsbedekkende kleding te dragen in het openbaar vervoer. Gezichtsbedekkende kleding is kleding die het gezicht geheel bedekt of waarbij alleen de ogen zichtbaar zijn.

Behalve in het openbaar vervoer, geldt het verbod ook in en rondom gebouwen van het onderwijs, de zorg en de overheid. Er zijn een paar uitzonderingen; zo mag je je gezicht bedekken als dit nodig is voor werk of voor sport of bij evenementen.

Weet jij welke van de mensen hierboven vanaf morgen niet meer welkom zijn in het ov?

Volgens de Rijksoverheid is de wet bedoeld "(...) om gezichtsbedekkende kleding te verbieden op locaties waar je elkaar moet kunnen herkennen en aankijken."

Ik was altijd vooral een schrijver. Totdat ik drie jaar geleden opeens ook ging tekenen. Dat verraste mijzelf nog het meest, want dat had ik sinds de lagere school niet meer gedaan. Bovendien heb ik er ook geen bijzonder talent voor.

Wekelijks op mijn vaste voorleesavond en -tijd bel ik aan bij mijn voorleesgezin. Ik druk op de buitenbel en als de zoemer klinkt, duw ik de deur van de flat open en loop de trap op naar de derde verdieping.

Ik maak nooit iets mee. Behalve toen iemand me vertelde dat iedereen twee keer doodgaat.

vannacht schrok ik wakker
ik droomde dat je doodging
en was opeens heel bang
dat je echt dood zou gaan

dat is geen ongegronde angst:
iedereen kan zomaar doodgaan

je kunt met je fietsje
aangereden worden door een bus
of heel ziek worden en niet meer te genezen
je kunt uit een kermisattractie vallen
of verdrinken in een vijver of zwembad
als er even niemand op je let

ga alsjeblieft niet dood
ik zou je teveel missen
niet alleen wie je al bent
maar ook alles wat je nog zal worden
blijf maar leven kleine man
je bent pas vijf en de dood
is voor jou nog een onbekende

laat dat maar wederzijds zijn

Ik heb gister weer niet gekeken. Naar het lijsttrekkersdebat. En dat is niet omdat ik niet geloof in Europa of niet ga stemmen. Beide doe ik namelijk wel.

- "Dit vind ik helemaal niks"
- "Veel te druk"
- "En de kleur is lelijk"
- "Een groot lomp blok"
- "..."

En daarom ga ik zo graag alleen naar een museum. Lekker lang en rustig kijken zonder er iets van te hoeven vinden. Me alleen maar verwonderen.

Foto: De Dichteres van Zadkine (in Museum Beelden aan Zee)

Ik besloot dit jaar om het nieuwe jaar rustig te beginnen. Dus wandelde ik in januari rustig het nieuwe jaar in, na een teruggetrokken winterslaapperiode in december - enigszins geholpen door twee elkaar opvolgende verkoudheidsvirussen die me bijna drie weken in hun greep, en op de bank onder een dekentje, hielden.

I try to remember
the last time
I was warm
was I ever not cold?

Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik mijn eerste boek publiceerde. Dat vierde ik met een feestelijke boekpresentatie. Er was taart. Er was champagne. Er waren hapjes en drankjes (veel te veel hapjes en drankjes). Er waren lieve mensen. Mijn moeder was er.

soms al in november
uit velen uitverkoren
op handen gedragen
thuis warm onthaald
versierd verlicht
en toegezongen

slechts een maand
later liefdeloos
afgedankt
op straat
gezet

o denneboom

toen ik geboren werd
was mijn oma al 70 jaar
ze kende mij als baby
kind, puber, student
jong volwassene
en overleed in de leeftijd van 92 jaar.

Mijn moeder overleed rond Sinterklaas 2016. Ze had alles voorbereid: snoepgoed, cadeaus, gedichten. Alles stond klaar. Maar we hebben het feest niet meer samen kunnen vieren.

ik heb hem weer gemaakt:
de anglo-italiaanse trifle

geen wit licht
geen mystieke koude mist
geen voorouderlijke geesten
op bezoek

ik vond de dood
maar doodgewoon
alleen bijzonder vroeg

Een koffieautomaat, een paar tafels en stoelen: de bezoekersruimte van de afdeling neurologie in het UMCG, begin december 2016.

“Jullie hoeven niet zo te huilen hoor”, zegt de man die we al vaker hebben gezien omdat hij bij mijn moeder op de zaal ligt. “Ik was een jaar geleden ook nog zo en kijk hoe goed het nu met me gaat.” Hij verwijst naar de hersenbloeding die hij vorig  jaar heeft gehad.

Vanaf heden ben ik in het trotse bezit van een gast-abonnement op de openbare bibliotheek in Groningen. In plaats van in mijn rugzak kilo's boeken heen en weer te slepen tussen Den Haag en Groningen, kan ik ze voortaan daar lenen. Toen de medewerker bij wie ik me aanmeldde me de voorwaarden vertelde, ging mijn lezershartje sneller kloppen. Want wat blijkt...

Ik.
Pampus.
Ervoor.

“En wat doe jij nu?”
“Ik maak een dichtbundel”
“Kun je dan dichten?”
“Tja ik denk het, ik doe het al”
“En heb je daar dan verstand van, ken je alle regels?”
“Ik volg eigenlijk niet zoveel regels”

Dan toont mijn nichtje me
haar lagereschoolrapport. Naast
“kritiek op eigen werk”
heeft de juf
“matig”
aangekruist (dat is
de laagste score).

En ik denk: goed zo
meisje laat dat maar
aan anderen over.

Verderop lees ik
“Soms wat dromerig
en verstrooid”

Misschien wordt ze later
ook wel schrijver.