Ik loop de bibliotheek binnen en zet doelgericht koers richting de roltrappen die naar het door mij begeerde boek leiden. Ik kom even tot stilstand bij de tafels waarop de nieuwe aanwinsten in de collectie uitgestald liggen, werp een blik op de titels en kijk op mijn telefoon om het precieze nummer van het boek dat ik kom lenen op te zoeken. Op dat moment stapt een man die vanuit het niets lijkt te komen op me af.

"Are you the one I'm supposed to meet?" vraagt hij met hoopvolle blik.

En op dat moment schieten de meest wilde verhalen door mijn hoofd. Wat als ik ja zeg? Is hij van een geheime dienst en overhandigt hij me een bruine envelop met geheime informatie? Of is hij een crimineel en krijg ik een pakketje drugs overhandigd, of wapens? Of is hij hier voor een romantische blind date en wacht me een groots avontuur met bloemen, champagne, een sportauto en heel veel chocola?

Ik zal het nooit weten want ik antwoordde in alle eerlijkheid: "No, I'm sorry".

De energiemeter, de oven, de vaatwasser en de auto: allemaal zijn ze tegenwoordig 'slim'. Ze kunnen aangesloten worden op de Wifi en willen me berichten sturen.

Noem me ouderwets, maar van mij hoeft het niet.

Dit gebeurde vandaag toen ik bij T-Mobile mijn abonnement wilde opzeggen. Dat kan bij hen alleen telefonisch. En blijkbaar ook alleen door degene op wiens naam het abonnement staat persoonlijk. Hoe ze dat controleren? Door die persoon even aan de telefoon te vragen natuurlijk. Want dan weet je zeker met wie je te maken hebt...?

Ik herinnerde me weer dat ik dit eerder heb gehad met T-Mobile, maar dan via de chat. Toen heb ik de volgende dag een nieuwe chat gevoerd waarin ik gezegd heb dat mijn naam Roel is...

Het kost vaker enige moeite om anderen op afstand te houden. Maar ik was nog niet eerder voor anti-vaxxer uitgemaakt.

Tijdens een logeerpartij heb ik een gesprek met mijn neefje en nichtje over erfelijkheid. Ik leg uit dat we dezelfde genen hebben omdat we familie zijn. En dat we daarom op elkaar lijken. Mijn nichtje van 10 kijkt bedenkelijk en zegt dan: 'Hoe kan ik nou jouw genen hebben? Ik kom toch niet uit jouw buik?'

Al ruim een jaar kom ik ze tijdens mijn dagelijkse ochtendwandelingen regelmatig tegen: twee nare mannen. Zestigers, qua leeftijd en lichaamsbouw plaats ik ze beide in de corona-risicogroep. Ze wandelen samen.

est. 2011

Zo'n lockdown is al geen pretje. Als ik dan om mee heen zoveel mensen zie die de regels met voeten treden dan zakt de moed me soms is de schoenen. Afgelopen weekend was ik er zo klaar mee dat ik mensen op straat heb aangeproken op hun gedrag. Dat heeft natuurlijk geen enkele zin en verhoogt alleen mijn frustratie. Tekenen is dan een veel betere uitlaatklep.

Aan iedereen die soms ook het gevoel heeft dat ze de enige zijn die zich nog aan de regels houden: Houd moed! Uiteindelijk komt het allemaal goed.

Dit stripje maakte ik ter gelegenheid van de Internationale Dag Tegen Geweld Tegen Vrouwen.

Kleine jongens worden groot. Heel snel!

Zwerfkapje strompelt door het bos. Ze is moe. Zo moe. Weken geleden vertrok ze van huis op weg naar oma die in een huisje in het bos woont. Maar vanwege corona kon haar bezoek niet doorgaan en sindsdien zwerft ze door het bos.

Ik sta voor het schap in de supermarkt. Plotseling wurmt de supermarktmanager zich voor mij langs. Ik deins achteruit. ‘He afstand houden!’roep ik. ‘Overdrijf niet zo!’ roept hij boosaardig terug.

It's so nice when someone makes you feel appreciated and useful.

Begin december was het onrustig in de wijken in Den Haag waar de vreugdevuren op oudejaarsavond dit jaar niet doorgaan. Er werden vuurwerkbommen gegooid door - soms wel erg jonge - buutbewoners, de ME moest uitrukken en er werd zelfs een crematie georganiseerd, mét overlijdensadvertentie. Waarom gebeurt dit?

In en rondom het Centraal Station Utrecht wordt al jaren uitgebreid verbouwd. Ik herinner me nog een poster van jaren geleden met een baby erop, vergezeld van de tekst dat als deze baby gaat studeren, hij van het nieuwe station gebruik kan maken. Kortom: het was vanaf het begin duidelijk dat dit een langdurige verbouwing zou worden.

Vanaf 1 augustus 2019 is het verboden om gezichtsbedekkende kleding te dragen in het openbaar vervoer. Gezichtsbedekkende kleding is kleding die het gezicht geheel bedekt of waarbij alleen de ogen zichtbaar zijn.

Behalve in het openbaar vervoer, geldt het verbod ook in en rondom gebouwen van het onderwijs, de zorg en de overheid. Er zijn een paar uitzonderingen; zo mag je je gezicht bedekken als dit nodig is voor werk of voor sport of bij evenementen.

Weet jij welke van de mensen hierboven vanaf morgen niet meer welkom zijn in het ov?

Volgens de Rijksoverheid is de wet bedoeld "(...) om gezichtsbedekkende kleding te verbieden op locaties waar je elkaar moet kunnen herkennen en aankijken."

Ik was altijd vooral een schrijver. Totdat ik drie jaar geleden opeens ook ging tekenen. Dat verraste mijzelf nog het meest, want dat had ik sinds de lagere school niet meer gedaan. Bovendien heb ik er ook geen bijzonder talent voor.

Wekelijks op mijn vaste voorleesavond en -tijd bel ik aan bij mijn voorleesgezin. Ik druk op de buitenbel en als de zoemer klinkt, duw ik de deur van de flat open en loop de trap op naar de derde verdieping.