Hetty's blog
|
|
 geen wit licht
geen mystieke koude mist geen voorouderlijke geesten op bezoek ik vond de dood maar doodgewoon alleen bijzonder vroeg  Een koffieautomaat, een paar tafels en stoelen: de bezoekersruimte van de afdeling neurologie in het UMCG, begin december 2016.
“Jullie hoeven niet zo te huilen hoor”, zegt de man die we al vaker hebben gezien omdat hij bij mijn moeder op de zaal ligt. “Ik was een jaar geleden ook nog zo en kijk hoe goed het nu met me gaat.” Hij verwijst naar de hersenbloeding die hij vorig jaar heeft gehad.  Vanaf heden ben ik in het trotse bezit van een gast-abonnement op de openbare bibliotheek in Groningen. In plaats van in mijn rugzak kilo's boeken heen en weer te slepen tussen Den Haag en Groningen, kan ik ze voortaan daar lenen. Toen de medewerker bij wie ik me aanmeldde me de voorwaarden vertelde, ging mijn lezershartje sneller kloppen. Want wat blijkt...
 “En wat doe jij nu?”
“Ik maak een dichtbundel” “Kun je dan dichten?” “Tja ik denk het, ik doe het al” “En heb je daar dan verstand van, ken je alle regels?” “Ik volg eigenlijk niet zoveel regels” Dan toont mijn nichtje me haar lagereschoolrapport. Naast “kritiek op eigen werk” heeft de juf “matig” aangekruist (dat is de laagste score). En ik denk: goed zo meisje laat dat maar aan anderen over. Verderop lees ik “Soms wat dromerig en verstrooid” Misschien wordt ze later ook wel schrijver.  Als student had ik er eigenlijk nooit last van: studie-ontwijkend gedrag, oftewel uitstelgedrag het uitstellen van taken die men eigenlijk wil of moet doen en waarbij men weet dat het uitstel waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden (Bron: Wikipedia). Maar nu ik al twee dagen aan de flaptekst van mijn dichtbundel werk, - of liever gezegd zou moeten werken - merk ik hoe ontzettend goed ik er eigenlijk in ben, in schrijf-ontwijkend gedrag.  Een onverwachte bezoeker tijdens mijn schrijfretraite:
een gigantische libel vloog zomaar mijn huisje binnen. 
Voor inspiratie tijdens het schrijven ging ik weer eens wandelen in het bos. En daar raakte ik weer eens in gesprek met het baasje van een loslopende hond. Een mevrouw dit keer, met nordic walking stokken en gekleed in een vrolijke zomerjurk. Ze liep al een tijdje achter me, steeds haar hond tot de orde roepend opdat hij toch vooral niet op me af zou rennen - wat het beest overduidelijk dolgraag wilde. Ik werd er bloednerveus van en besloot ze te laten passeren en daarna in tegenovergestelde richting verder (of liever gezegd terug) te lopen.
|
