0 Comments
Wekelijks op mijn vaste voorleesavond en -tijd bel ik aan bij mijn voorleesgezin. Ik druk op de buitenbel en als de zoemer klinkt, duw ik de deur van de flat open en loop de trap op naar de derde verdieping.
vannacht schrok ik wakker ik droomde dat je doodging en was opeens heel bang dat je echt dood zou gaan dat is geen ongegronde angst:
iedereen kan zomaar doodgaan je kunt met je fietsje aangereden worden door een bus of heel ziek worden en niet meer te genezen je kunt uit een kermisattractie vallen of verdrinken in een vijver of zwembad als er even niemand op je let ga alsjeblieft niet dood ik zou je teveel missen niet alleen wie je al bent maar ook alles wat je nog zal worden blijf maar leven kleine man je bent pas vijf en de dood is voor jou nog een onbekende laat dat maar wederzijds zijn Ik heb gister weer niet gekeken. Naar het lijsttrekkersdebat. En dat is niet omdat ik niet geloof in Europa of niet ga stemmen. Beide doe ik namelijk wel.
- "Dit vind ik helemaal niks"
- "Veel te druk" - "En de kleur is lelijk" - "Een groot lomp blok" - "..." En daarom ga ik zo graag alleen naar een museum. Lekker lang en rustig kijken zonder er iets van te hoeven vinden. Me alleen maar verwonderen. Foto: De Dichteres van Zadkine (in Museum Beelden aan Zee) Ik besloot dit jaar om het nieuwe jaar rustig te beginnen. Dus wandelde ik in januari rustig het nieuwe jaar in, na een teruggetrokken winterslaapperiode in december - enigszins geholpen door twee elkaar opvolgende verkoudheidsvirussen die me bijna drie weken in hun greep, en op de bank onder een dekentje, hielden.
Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik mijn eerste boek publiceerde. Dat vierde ik met een feestelijke boekpresentatie. Er was taart. Er was champagne. Er waren hapjes en drankjes (veel te veel hapjes en drankjes). Er waren lieve mensen. Mijn moeder was er. soms al in november
uit velen uitverkoren op handen gedragen thuis warm onthaald versierd verlicht en toegezongen slechts een maand later liefdeloos afgedankt op straat gezet o denneboom toen ik geboren werd
was mijn oma al 70 jaar ze kende mij als baby kind, puber, student jong volwassene en overleed in de leeftijd van 92 jaar. Mijn moeder overleed rond Sinterklaas 2016. Ze had alles voorbereid: snoepgoed, cadeaus, gedichten. Alles stond klaar. Maar we hebben het feest niet meer samen kunnen vieren.
geen wit licht
geen mystieke koude mist geen voorouderlijke geesten op bezoek ik vond de dood maar doodgewoon alleen bijzonder vroeg Een koffieautomaat, een paar tafels en stoelen: de bezoekersruimte van de afdeling neurologie in het UMCG, begin december 2016.
“Jullie hoeven niet zo te huilen hoor”, zegt de man die we al vaker hebben gezien omdat hij bij mijn moeder op de zaal ligt. “Ik was een jaar geleden ook nog zo en kijk hoe goed het nu met me gaat.” Hij verwijst naar de hersenbloeding die hij vorig jaar heeft gehad. Vanaf heden ben ik in het trotse bezit van een gast-abonnement op de openbare bibliotheek in Groningen. In plaats van in mijn rugzak kilo's boeken heen en weer te slepen tussen Den Haag en Groningen, kan ik ze voortaan daar lenen. Toen de medewerker bij wie ik me aanmeldde me de voorwaarden vertelde, ging mijn lezershartje sneller kloppen. Want wat blijkt...
“En wat doe jij nu?”
“Ik maak een dichtbundel” “Kun je dan dichten?” “Tja ik denk het, ik doe het al” “En heb je daar dan verstand van, ken je alle regels?” “Ik volg eigenlijk niet zoveel regels” Dan toont mijn nichtje me haar lagereschoolrapport. Naast “kritiek op eigen werk” heeft de juf “matig” aangekruist (dat is de laagste score). En ik denk: goed zo meisje laat dat maar aan anderen over. Verderop lees ik “Soms wat dromerig en verstrooid” Misschien wordt ze later ook wel schrijver. Als student had ik er eigenlijk nooit last van: studie-ontwijkend gedrag, oftewel uitstelgedrag het uitstellen van taken die men eigenlijk wil of moet doen en waarbij men weet dat het uitstel waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden (Bron: Wikipedia). Maar nu ik al twee dagen aan de flaptekst van mijn dichtbundel werk, - of liever gezegd zou moeten werken - merk ik hoe ontzettend goed ik er eigenlijk in ben, in schrijf-ontwijkend gedrag. Een onverwachte bezoeker tijdens mijn schrijfretraite:
een gigantische libel vloog zomaar mijn huisje binnen.
Voor inspiratie tijdens het schrijven ging ik weer eens wandelen in het bos. En daar raakte ik weer eens in gesprek met het baasje van een loslopende hond. Een mevrouw dit keer, met nordic walking stokken en gekleed in een vrolijke zomerjurk. Ze liep al een tijdje achter me, steeds haar hond tot de orde roepend opdat hij toch vooral niet op me af zou rennen - wat het beest overduidelijk dolgraag wilde. Ik werd er bloednerveus van en besloot ze te laten passeren en daarna in tegenovergestelde richting verder (of liever gezegd terug) te lopen.
|
Beluister enkele van mijn blogs ook als audioblog op mijn podcast.
|