Al ruim een jaar kom ik ze tijdens mijn dagelijkse ochtendwandelingen regelmatig tegen: twee nare mannen. Zestigers, qua leeftijd en lichaamsbouw plaats ik ze beide in de corona-risicogroep. Ze wandelen samen.

Ik sta voor het schap in de supermarkt. Plotseling wurmt de supermarktmanager zich voor mij langs. Ik deins achteruit. ‘He afstand houden!’roep ik. ‘Overdrijf niet zo!’ roept hij boosaardig terug.

Een beetje beduusd stond Frank op de gang buiten de vergaderzaal waar hij zojuist zijn plannen had gepresenteerd aan het management. Hadden ze hem nou echt uitgelachen?

Herinner je je nog de reclameslogan “Is er koffie na de dood” waar begin jaren ’90 in ons land veel ophef over was? Hij werd zelfs door de Reclamecode-commissie verboden. De dood was blijkbaar een onderwerp waar je niet al te luchtig over mocht doen. Ik ontdekte dat het ook vandaag de dag nog steeds een onderwerp is dat veel mensen liever vermijden.

In mijn tuin staat een grote boom die in de herfst zijn bladeren laat vallen. Ze vallen ook in de tuin van de buurvrouw. Die vertelde me eens dat het wel erg veel werk is, al die blaadjes. Ik begreep dat eerst niet helemaal.

Het raakt me elke keer weer als ik erbij stil sta hoe kort het nog maar geleden is dat vrouwen dezelfde rechten kregen als mannen. Zoals afgelopen week, toen ik in het Groninger Museum de tentoonstelling ‘Strijd! 100 jaar vrouwenkiesrecht’ bezocht.

Wekelijks op mijn vaste voorleesavond en -tijd bel ik aan bij mijn voorleesgezin. Ik druk op de buitenbel en als de zoemer klinkt, duw ik de deur van de flat open en loop de trap op naar de derde verdieping.

vannacht schrok ik wakker
ik droomde dat je doodging
en was opeens heel bang
dat je echt dood zou gaan

dat is geen ongegronde angst:
iedereen kan zomaar doodgaan

je kunt met je fietsje
aangereden worden door een bus
of heel ziek worden en niet meer te genezen
je kunt uit een kermisattractie vallen
of verdrinken in een vijver of zwembad
als er even niemand op je let

ga alsjeblieft niet dood
ik zou je teveel missen
niet alleen wie je al bent
maar ook alles wat je nog zal worden
blijf maar leven kleine man
je bent pas vijf en de dood
is voor jou nog een onbekende

laat dat maar wederzijds zijn

- "Dit vind ik helemaal niks"
- "Veel te druk"
- "En de kleur is lelijk"
- "Een groot lomp blok"
- "..."

En daarom ga ik zo graag alleen naar een museum. Lekker lang en rustig kijken zonder er iets van te hoeven vinden. Me alleen maar verwonderen.

Foto: De Dichteres van Zadkine (in Museum Beelden aan Zee)

Ik besloot dit jaar om het nieuwe jaar rustig te beginnen. Dus wandelde ik in januari rustig het nieuwe jaar in, na een teruggetrokken winterslaapperiode in december - enigszins geholpen door twee elkaar opvolgende verkoudheidsvirussen die me bijna drie weken in hun greep, en op de bank onder een dekentje, hielden.

I try to remember
the last time
I was warm
was I ever not cold?

Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik mijn eerste boek publiceerde. Dat vierde ik met een feestelijke boekpresentatie. Er was taart. Er was champagne. Er waren hapjes en drankjes (veel te veel hapjes en drankjes). Er waren lieve mensen. Mijn moeder was er.

toen ik geboren werd
was mijn oma al 70 jaar
ze kende mij als baby
kind, puber, student
jong volwassene
en overleed in de leeftijd van 92 jaar.

Mijn moeder overleed rond Sinterklaas 2016. Ze had alles voorbereid: snoepgoed, cadeaus, gedichten. Alles stond klaar. Maar we hebben het feest niet meer samen kunnen vieren.

ik heb hem weer gemaakt:
de anglo-italiaanse trifle

Een koffieautomaat, een paar tafels en stoelen: de bezoekersruimte van de afdeling neurologie in het UMCG, begin december 2016.

“Jullie hoeven niet zo te huilen hoor”, zegt de man die we al vaker hebben gezien omdat hij bij mijn moeder op de zaal ligt. “Ik was een jaar geleden ook nog zo en kijk hoe goed het nu met me gaat.” Hij verwijst naar de hersenbloeding die hij vorig  jaar heeft gehad.

​Gisterochtend stond ik op met het nieuws dat de crowdfundcampagne voor mijn dichtbundel officieel geslaagd was. Blijdschap. Opluchting. Eindelijk kon ik weer even uitademen.

Vanaf heden ben ik in het trotse bezit van een gast-abonnement op de openbare bibliotheek in Groningen. In plaats van in mijn rugzak kilo's boeken heen en weer te slepen tussen Den Haag en Groningen, kan ik ze voortaan daar lenen. Toen de medewerker bij wie ik me aanmeldde me de voorwaarden vertelde, ging mijn lezershartje sneller kloppen. Want wat blijkt...

Offred “We’ve been sent good weather”
Shirley: “I’m only happy when it rains”
George: “Here comes the sun”
Elton: “Don’t let the sun go down on me”

Katrina: “I’m walking on sunshine”
Bill: “Ain’t no sunshine when she’s gone”
Millie: “Blame it on the rain”
Annie: “Here comes the rain again”
Don & Phil: “I’ll do my crying in the rain”
B.J.: “Raindrops keep falling on my head”
Rihanna: “You can stand under my umbrella”
Phil: “I wish it would rain down on me”
Neil: “Everywhere you go, you always take the weather with you”
Albert: “It never rains in southern California”
Ella: “Since my man and I ain't together, keeps rainin' all of the time”
Martha & Izora: “It’s raining men”
Duffy: “I’m gonna rain on your parade”
Barbara: “Nobody Is gonna rain on my parade”
Donna: ‘Someone left the cake out in the rain”
Axl: “Nothing lasts forever even cold november rain”
Prince: “I only wanted to see you underneath the purple rain”
James: “I’ve seen fire and I've seen rain”
Adele: “I set fire to the rain”

Een onverwachte bezoeker tijdens mijn schrijfretraite:
een gigantische libel vloog zomaar
mijn huisje binnen.