​Gisterochtend stond ik op met het nieuws dat de crowdfundcampagne voor mijn dichtbundel officieel geslaagd was. Blijdschap. Opluchting. Eindelijk kon ik weer even uitademen.

Vanaf heden ben ik in het trotse bezit van een gast-abonnement op de openbare bibliotheek in Groningen. In plaats van in mijn rugzak kilo's boeken heen en weer te slepen tussen Den Haag en Groningen, kan ik ze voortaan daar lenen. Toen de medewerker bij wie ik me aanmeldde me de voorwaarden vertelde, ging mijn lezershartje sneller kloppen. Want wat blijkt...

Offred “We’ve been sent good weather”
Shirley: “I’m only happy when it rains”
George: “Here comes the sun”
Elton: “Don’t let the sun go down on me”

Katrina: “I’m walking on sunshine”
Bill: “Ain’t no sunshine when she’s gone”
Millie: “Blame it on the rain”
Annie: “Here comes the rain again”
Don & Phil: “I’ll do my crying in the rain”
B.J.: “Raindrops keep falling on my head”
Rihanna: “You can stand under my umbrella”
Phil: “I wish it would rain down on me”
Neil: “Everywhere you go, you always take the weather with you”
Albert: “It never rains in southern California”
Ella: “Since my man and I ain't together, keeps rainin' all of the time”
Martha & Izora: “It’s raining men”
Duffy: “I’m gonna rain on your parade”
Barbara: “Nobody Is gonna rain on my parade”
Donna: ‘Someone left the cake out in the rain”
Axl: “Nothing lasts forever even cold november rain”
Prince: “I only wanted to see you underneath the purple rain”
James: “I’ve seen fire and I've seen rain”
Adele: “I set fire to the rain”

Een onverwachte bezoeker tijdens mijn schrijfretraite:
een gigantische libel vloog zomaar
mijn huisje binnen.

Voor inspiratie tijdens het schrijven ging ik weer eens wandelen in het bos. En daar raakte ik weer eens in gesprek met het baasje van een loslopende hond. Een mevrouw dit keer, met nordic walking stokken en gekleed in een vrolijke zomerjurk. Ze liep al een tijdje achter me, steeds haar hond tot de orde roepend opdat hij toch vooral niet op me af zou rennen - wat het beest overduidelijk dolgraag wilde. Ik werd er bloednerveus van en besloot ze te laten passeren en daarna in tegenovergestelde richting verder (of liever gezegd terug) te lopen.

Ik verzamel gegevens over jou
In mijn hoofd 
In mijn hart
Herinneringen
Wat je zei
Wat je deed
Wat me raakte

Geen wet die mij dat kan verbieden

Denker
Maker
Metselaar

Ik heb het afgelopen jaar, na het overlijden van mijn moeder, veel verloren. Een ouderlijk thuis, onvoorwaardelijke liefde, het besef van waar het allemaal ook alweer over ging in het leven en wat ik met het mijne wilde doen. Het vertrouwen dat moeders niet doodgaan totdat je ze niet meer nodig hebt en stokoud zijn.

'Ben je ergens naar op zoek?' vraagt de verkoopster in de winkel. Die vraag spreekt bij mij altijd tot de verbeelding. En helemaal vandaag, in januari. Een nieuw jaar ligt voor me als verse sneeuw. Een groot wit veld waar nog niemand gelopen heeft. En ik voel een innerlijke tweestrijd. Een deel van mij is inderdaad ergens naar op zoek. Naar een slee, een wortel en een bezem en naar andere mensen om samen een sneeuwballengevecht mee te organiseren. En daar gaat meteen de vergelijking mank want ik heb een hekel aan sneeuw en kou. Maar ik hou van het idee van een groot leeg veld, van onbeschreven bladzijden, van een heel nieuw jaar vol mogelijkheden.

Ik geef het maar eerlijk toe. Op sommige dagen kost het me veel moeite om mezelf te motiveren om aan het werk te gaan. Dan zie ik zoveel ellende in de wereld: aanslagen, haat, angst, dictators. En dan vind ik het opeens allemaal zo frivool wat ik doe: belevingsonderzoeken, betrokkenheid creëren, de essentie van een idee ontdekken. Waar gaat het eigenlijk over?

Met de aanslagen in Frankrijk, België en Duitsland en de coup in Turkije komt het allemaal dichtbij. Als ik overdag over straat loop en de zon schijnt, is alles normaal. Maar als ik middenin de nacht wakker word, of 's ochtends heel vroeg voordat de wekker gaat, dan ben ik ook bang. Vorige week hoorde ik dat een Marokkaanse kennis op Schiphol werd lastiggevallen door de politie. Ik heb - terecht of onterecht - best veel vertrouwen in de Nederlandse politie, maar ik begrijp wel dat dit niet de goede kant op gaat.

Als kind schreef ik het liefst op een pas omgeslagen bladzijde van mijn schrift. Een frisse, lege pagina waarop nog niets geschreven stond. Nog leuker vond ik het om in een nieuw schrift te beginnen (dat mocht op school natuurlijk alleen als het oude schrift volgeschreven was, wat streng gecontroleerd werd door de juf). Een nieuw jaar voelt voor mij altijd een beetje als beginnen in een nieuw, leeg schrift.

Sint wilde dit jaar dolgraag leren
Het Sinterklaasfeest gastvrij te organiseren.

Want, zo had hij wel geleerd
Dat is nog best gecompliceerd.

In dat kleine landje met polders
Wonen 17 miljoen stakeholders!

Al zolang ik me kan herinneren vind ik het eng om voor een groep te spreken. In de eerste klas van de lagere school werd ik een keer door de juf gevraagd om in de klas hardop voor te lezen uit een boek. Ik durfde niet. De juf zag mijn spreekangst aan voor ongehoorzaamheid en liep met mij de klas uit naar de kleuterafdeling. "Wie zich gedraagt als een kleuter, hoort thuis bij de kleuters", zei ze. Daarop liet ze me achter in een kleuterklas.

Welkom vreemdeling
Fijn dat je er bent
Je hebt een lange reis gemaakt
Maar nu ben je veilig

Vertel me over je dromen
Ik zal je helpen ze waar te maken
Ik weet nog niet hoe
Maar samen kunnen we dat

Vertel me ook over je nachtmerries
Ik zal je troosten
Ik weet nog niet hoe
Maar samen kunnen we dat

Rust nu maar uit, vreemdeling
Je hoeft niet meer te vluchten
Hier ben je veilig
Welkom

Zo werd ik laatst begroet door een bekende op een bijeenkomst:

"Hee hallo Gastvrij Organiseren! Sorry, ik ben even je naam kwijt."

En een andere keer zo:

"Wie ben jij ook alweer?"
"Hetty."
"Ooh Hetty ten Holt, van het boek!"

Gister werkte ik op een locatie waar zo’n lekkere koffiebar bij hoort. Het was erg warm, dus ik besloot een ijskoffie te bestellen in plaats van een gewone (warme) koffie. Terwijl de barrista een hoog glas vult met ijsblokjes, vraagt hij welke smaak ik wil. Smaak?!

Zaterdagochtend

Een heerlijke vrije dag ligt voor me. Bij het ontbijt zegt mijn man dat hij wel wat vaker een spel zou willen spelen. Geen computerspelletjes, maar een echt bordspel.

Het is vrijdagavond. Etenstijd. We staan al een tijdje te wachten aan de bar van het restaurant. Het personeel is druk in de weer. Bier tappen, drankjes inschenken, glazen spoelen, nieuwe bestellingen die binnenkomen. Iedereen doet zijn uiterste best ons niet aan te kijken.

Vroeger was ik iemand die een boek wilde schrijven. In september 2012, toen ik het besluit nam mijn boek te gaan schrijven, werd ik iemand die een boek schrijft. En nu het uitgegeven is, ben ik iemand die gelezen wordt. Dat is een goed gevoel. En een belangrijke stap die de moeite waard is om even bij stil te staan.

Vroeger was ik iemand die een boek wilde schrijven. In september 2012, toen ik het besluit nam mijn boek te gaan schrijven, werd ik iemand die een boek schrijft. En nu het uitgegeven is, ben ik iemand die gelezen wordt. Dat is een goed gevoel. En een belangrijke stap die de moeite waard is om even bij stil te staan.

Afgelopen zaterdag heb ik mijn boek Gastvrij Organiseren gepresenteerd. Het wordt nu echt gelezen. Ik heb -misschien wel voor het eerst in mijn leven- het idee dat ik iets in de wereld heb gezet dat los van mij kan voortbestaan. Het boek kan zelf zijn weg vinden in de wereld en een eigen leven leiden. Het is niet meer afhankelijk van mij en ik heb er geen controle over. Het heeft mij niet meer nodig.

Gister werd de eerste druk van mijn boek Gastvrij Organiseren bezorgd door een koerier. Vers van de pers. Ik kon voor het eerst mijn eigen boek vasthouden en lezen. Een bijzonder moment. Tegelijkertijd vond in Parijs de aanslag plaats op Charlie Hebdo. Onwillekeurig moest ik toch ook even denken aan mijn eigen boek en was ik opgelucht dat er geen kritische opmerkingen in staan over profeten of religies. Ik schrok een beetje van mijn eigen gedachten.

Vol verwachting, maar ook behoorlijk zenuwachtig, belde ik op een zonnige dag in maart aan bij het huis van de Boekenvroedvrouw in Arnhem. In de trein vanuit Den Haag en tijdens het laatste stukje op de OV-fiets, had ik over dit moment nagedacht. Wat zou ze zeggen?