- "Dit vind ik helemaal niks"
- "Veel te druk"
- "En de kleur is lelijk"
- "Een groot lomp blok"
- "..."

En daarom ga ik zo graag alleen naar een museum. Lekker lang en rustig kijken zonder er iets van te hoeven vinden. Me alleen maar verwonderen.

Foto: De Dichteres van Zadkine (in Museum Beelden aan Zee)

Ik besloot dit jaar om het nieuwe jaar rustig te beginnen. Dus wandelde ik in januari rustig het nieuwe jaar in, na een teruggetrokken winterslaapperiode in december - enigszins geholpen door twee elkaar opvolgende verkoudheidsvirussen die me bijna drie weken in hun greep, en op de bank onder een dekentje, hielden.

I try to remember
the last time
I was warm
was I ever not cold?

Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik mijn eerste boek publiceerde. Dat vierde ik met een feestelijke boekpresentatie. Er was taart. Er was champagne. Er waren hapjes en drankjes (veel te veel hapjes en drankjes). Er waren lieve mensen. Mijn moeder was er.

toen ik geboren werd
was mijn oma al 70 jaar
ze kende mij als baby
kind, puber, student
jong volwassene
en overleed in de leeftijd van 92 jaar.

Mijn moeder overleed rond Sinterklaas 2016. Ze had alles voorbereid: snoepgoed, cadeaus, gedichten. Alles stond klaar. Maar we hebben het feest niet meer samen kunnen vieren.

ik heb hem weer gemaakt:
de anglo-italiaanse trifle

Een koffieautomaat, een paar tafels en stoelen: de bezoekersruimte van de afdeling neurologie in het UMCG, begin december 2016.

“Jullie hoeven niet zo te huilen hoor”, zegt de man die we al vaker hebben gezien omdat hij bij mijn moeder op de zaal ligt. “Ik was een jaar geleden ook nog zo en kijk hoe goed het nu met me gaat.” Hij verwijst naar de hersenbloeding die hij vorig  jaar heeft gehad.

​Gisterochtend stond ik op met het nieuws dat de crowdfundcampagne voor mijn dichtbundel officieel geslaagd was. Blijdschap. Opluchting. Eindelijk kon ik weer even uitademen.

Vanaf heden ben ik in het trotse bezit van een gast-abonnement op de openbare bibliotheek in Groningen. In plaats van in mijn rugzak kilo's boeken heen en weer te slepen tussen Den Haag en Groningen, kan ik ze voortaan daar lenen. Toen de medewerker bij wie ik me aanmeldde me de voorwaarden vertelde, ging mijn lezershartje sneller kloppen. Want wat blijkt...

Offred “We’ve been sent good weather”
Shirley: “I’m only happy when it rains”
George: “Here comes the sun”
Elton: “Don’t let the sun go down on me”

Katrina: “I’m walking on sunshine”
Bill: “Ain’t no sunshine when she’s gone”
Millie: “Blame it on the rain”
Annie: “Here comes the rain again”
Don & Phil: “I’ll do my crying in the rain”
B.J.: “Raindrops keep falling on my head”
Rihanna: “You can stand under my umbrella”
Phil: “I wish it would rain down on me”
Neil: “Everywhere you go, you always take the weather with you”
Albert: “It never rains in southern California”
Ella: “Since my man and I ain't together, keeps rainin' all of the time”
Martha & Izora: “It’s raining men”
Duffy: “I’m gonna rain on your parade”
Barbara: “Nobody Is gonna rain on my parade”
Donna: ‘Someone left the cake out in the rain”
Axl: “Nothing lasts forever even cold november rain”
Prince: “I only wanted to see you underneath the purple rain”
James: “I’ve seen fire and I've seen rain”
Adele: “I set fire to the rain”

Een onverwachte bezoeker tijdens mijn schrijfretraite:
een gigantische libel vloog zomaar
mijn huisje binnen.

Voor inspiratie tijdens het schrijven ging ik weer eens wandelen in het bos. En daar raakte ik weer eens in gesprek met het baasje van een loslopende hond. Een mevrouw dit keer, met nordic walking stokken en gekleed in een vrolijke zomerjurk. Ze liep al een tijdje achter me, steeds haar hond tot de orde roepend opdat hij toch vooral niet op me af zou rennen - wat het beest overduidelijk dolgraag wilde. Ik werd er bloednerveus van en besloot ze te laten passeren en daarna in tegenovergestelde richting verder (of liever gezegd terug) te lopen.

Ik verzamel gegevens over jou
In mijn hoofd 
In mijn hart
Herinneringen
Wat je zei
Wat je deed
Wat me raakte

Geen wet die mij dat kan verbieden

Denker
Maker
Metselaar

Ik heb het afgelopen jaar, na het overlijden van mijn moeder, veel verloren. Een ouderlijk thuis, onvoorwaardelijke liefde, het besef van waar het allemaal ook alweer over ging in het leven en wat ik met het mijne wilde doen. Het vertrouwen dat moeders niet doodgaan totdat je ze niet meer nodig hebt en stokoud zijn.

'Ben je ergens naar op zoek?' vraagt de verkoopster in de winkel. Die vraag spreekt bij mij altijd tot de verbeelding. En helemaal vandaag, in januari. Een nieuw jaar ligt voor me als verse sneeuw. Een groot wit veld waar nog niemand gelopen heeft. En ik voel een innerlijke tweestrijd. Een deel van mij is inderdaad ergens naar op zoek. Naar een slee, een wortel en een bezem en naar andere mensen om samen een sneeuwballengevecht mee te organiseren. En daar gaat meteen de vergelijking mank want ik heb een hekel aan sneeuw en kou. Maar ik hou van het idee van een groot leeg veld, van onbeschreven bladzijden, van een heel nieuw jaar vol mogelijkheden.

Ik geef het maar eerlijk toe. Op sommige dagen kost het me veel moeite om mezelf te motiveren om aan het werk te gaan. Dan zie ik zoveel ellende in de wereld: aanslagen, haat, angst, dictators. En dan vind ik het opeens allemaal zo frivool wat ik doe: belevingsonderzoeken, betrokkenheid creëren, de essentie van een idee ontdekken. Waar gaat het eigenlijk over?

Met de aanslagen in Frankrijk, België en Duitsland en de coup in Turkije komt het allemaal dichtbij. Als ik overdag over straat loop en de zon schijnt, is alles normaal. Maar als ik middenin de nacht wakker word, of 's ochtends heel vroeg voordat de wekker gaat, dan ben ik ook bang. Vorige week hoorde ik dat een Marokkaanse kennis op Schiphol werd lastiggevallen door de politie. Ik heb - terecht of onterecht - best veel vertrouwen in de Nederlandse politie, maar ik begrijp wel dat dit niet de goede kant op gaat.

Als kind schreef ik het liefst op een pas omgeslagen bladzijde van mijn schrift. Een frisse, lege pagina waarop nog niets geschreven stond. Nog leuker vond ik het om in een nieuw schrift te beginnen (dat mocht op school natuurlijk alleen als het oude schrift volgeschreven was, wat streng gecontroleerd werd door de juf). Een nieuw jaar voelt voor mij altijd een beetje als beginnen in een nieuw, leeg schrift.

Sint wilde dit jaar dolgraag leren
Het Sinterklaasfeest gastvrij te organiseren.

Want, zo had hij wel geleerd
Dat is nog best gecompliceerd.

In dat kleine landje met polders
Wonen 17 miljoen stakeholders!

Al zolang ik me kan herinneren vind ik het eng om voor een groep te spreken. In de eerste klas van de lagere school werd ik een keer door de juf gevraagd om in de klas hardop voor te lezen uit een boek. Ik durfde niet. De juf zag mijn spreekangst aan voor ongehoorzaamheid en liep met mij de klas uit naar de kleuterafdeling. "Wie zich gedraagt als een kleuter, hoort thuis bij de kleuters", zei ze. Daarop liet ze me achter in een kleuterklas.

Welkom vreemdeling
Fijn dat je er bent
Je hebt een lange reis gemaakt
Maar nu ben je veilig

Vertel me over je dromen
Ik zal je helpen ze waar te maken
Ik weet nog niet hoe
Maar samen kunnen we dat

Vertel me ook over je nachtmerries
Ik zal je troosten
Ik weet nog niet hoe
Maar samen kunnen we dat

Rust nu maar uit, vreemdeling
Je hoeft niet meer te vluchten
Hier ben je veilig
Welkom

Zo werd ik laatst begroet door een bekende op een bijeenkomst:

"Hee hallo Gastvrij Organiseren! Sorry, ik ben even je naam kwijt."

En een andere keer zo:

"Wie ben jij ook alweer?"
"Hetty."
"Ooh Hetty ten Holt, van het boek!"